Filosofiespecial

Waarom brengt de vraag wie volgens MIJ de grootste, nu levende denker is, mij in verlegenheid? Het kost me geen moeite een dozijn namen te noemen van filosofen uit het tijdvak tussen pakweg Herakleitos en Heidegger die bepalend zijn geweest voor onze cultuurgeschiedenis. Ook is het niet zo moeilijk boeken van tijdgenoten te noemen die mij persoonlijk diep hebben geraakt of geïnspireerd, zoals – ik doe een tamelijk willekeurige greep – Richard Dawkins’ The Selfish Gene, Bruno Latours Nous n’avons jamais été modernes of Vom Subjekt zum Projekt. Menschwerdung van Vilém Flusser. Maar kunnen we de auteurs grote denkers noemen? Dawkins’ boek is toch vooral een knappe, maar nogal eenzijdige popularisering van een neodarwinistische traditie, terwijl Latours techniekfilosofische blik te smal is om als hem als ‘groot denker’ in de klassieke betekenis te typeren. En Flusser diskwalificeert zich door alweer jaren dood te zijn.

Nu sluit ik niet uit dat ik niet in staat ben...