<div class="wpg-element paragraph">
30-05-2009 Door David Kleijwegt
Hedendaagse roem – je zou er zo aan voorbij lopen. Zanger en gitarist Daniel Rossen en drummer Christopher Bear van de Amerikaanse band Grizzly Bear zitten aan een keurig tafeltje in een Amsterdams hotel geheel onopvallend een muzikale sensatie op het internet te zijn. Even verderop doen hun collega’s, oprichter Ed Droste en manusje van alles Chris Taylor, al even anoniem hun werk: een verslaggever uit Nederland te woord staan. Maar aan de eerste tafel is de conversatie plotseling stilgevallen. Rossen en Bear hebben elkaar enigszins verbaasd aangekeken.
Daarna wat in hun haar gekrabd. Vervolgens een wenkbrauw opgetrokken. Met twintig vingers nerveus op de tafel getrommeld. Nog maar een keer in hun haar gekrabd. En de vraag was nog wel zo simpel: Hoe kan een cd lekken?
‘Uhm.’
‘Tsja.’
Delen moet Deze week verscheen Veckatimest van de band Grizzly Bear officieel, maar al in maart werd de cd uitgeroepen tot een van de beste van het jaar. Gelekt, gewikt, gewogen en een meesterwerk bevonden door het leger aan bloggers op internet, de muziekfanaten die op hun websites de taak van poprecensenten goeddeels hebben overgenomen. Zelfs al ben je een gewone sterveling die maar af en toe op het web zit en het prettig vindt om ouderwetse platenwinkels af te struinen, dan nog kan je niet ontgaan zijn dat er deze maand een plaat is die je móét kopen. Juist ja: de derde van Grizzly Bear. De groep die een verfijnd soort psychedelische folk en rock maakt.
Maar hoe het nu precies kan gebeuren dat een plaat vers uit de opnamestudio op mp3 overal en nergens opduikt? Rossen en Bear lijken daar geen idee van te hebben. Dan maar een omweg. We richten ons eerst op de dader. Wie doet zoiets? 
‘Ik heb alleen een vermoeden, hè?’ zegt Bear, na een aarzeling. ‘Een cd lekt doorgaans via mensen van de pers, of het personeel van de cd-fabriek. Zeker als het in zo’n vroeg stadium gebeurt als bij ons.’ 
Rossen: ‘Ik gok toch op lui die een recensie-exemplaar hebben gekregen. Cd’s maken is lopendebandwerk. Je gaat er niet van uit dat ze daar werkelijk iets geven om de cd’s die ze maken.’
Bear: ‘Ik weet ook niet wat mensen ermee opschieten. Zouden ze hun nieuwsgierigheid met anderen willen delen? Ik geloof in geen geval dat iemand ons een dolk in de rug heeft willen steken. Maar, stel je voor, je bent geïnteresseerd in onze band en je hebt heel toevallig onze nieuwe cd in je bezit gekregen. Is dat dan niet genoeg? We leven in een allesoverheersende cultuur van delen, tenminste als het om muziek gaat. Delen moet, vindt men. Ik weet niet wat ik daarvan moet vinden.’
Zijn jullie niet vreselijk benieuwd naar wie dit heeft gedaan? Daniel Rossen: ‘Een tijd waren we dat wel, wilden we het per se weten. Gewoon om de beweegredenen wat beter te begrijpen. Niet om iemand ontslagen te krijgen of zo.’
Christopher Bear: ‘Maar zou het veel verschil maken? Ik denk het niet. En je komt er ook niet achter. Iedereen dekt elkaar.’
Ik proef een samenzweringstheorie. Daniel Rossen: ‘Daar komt het op neer, ja.’
Zou het niet kunnen dat bands met opzet muziek laten lekken?
Christopher Bear: ‘Ik kan je verzekeren dat wij dat niet hebben gedaan.’
Daniel Rossen: ‘Ik vraag me wel eens af of dat een moderne en volledig verwrongen marketingstrategie is. Het lekken van een cd genereert aandacht, dat staat vast. Bij ons zou dat weinig uitmaken, want zoveel cd’s verkopen we toch niet, in het licht der eeuwigheid bezien. We verdienen ons geld met concerten, zoals elke hardwerkende band vandaag de dag.’
Toch doet het Grizzly Bear geen kwaad dat de muziek gelekt is. 
Rossen: ‘Waarschijnlijk. Kijk, het had niet geholpen als iedereen Veckatimest had kunnen horen en niemand had er een bal aan gevonden. Een lek met als gevolg vre-se-lijke besprekingen – nou, dan ben je echt in de aap gelogeerd. Ach, mensen hebben in elk geval onze muziek kunnen horen. Eventueel komen een paar van hen ooit naar een optreden. Je weet het niet.’
Zeg eens: is dat de reden waarom jullie de muziek zelf op het net hebben verspreid? Rossen (lachend): ‘Oké. Ik geef het toe. It was me.’ 
Ontegenzeggelijk hip De uitvalsbasis van bloghype Grizzly Bear is – en blijft – Brooklyn. Je vermoedt dat onverlaten iets in het water van de wijk in New York hebben gedaan, zo veel goede, met lof overladen bands komen er recent vandaan. ‘Het werkt als een magneet,’ zegt Christopher Bear. ‘Iedereen trekt ernaartoe omdat daar “de goede muziek” vandaan komt.’ 
De mannen van Grizzly Bear, al lang en breed tiener af, zijn er bijna routiniers. ‘Ik voel mij er oud,’ zucht Daniel Rossen. ‘Alsof ik terug ben in de collegebanken. Of op de kunst-academie.’ 
Hij veegt demonstratief zijn voorhoofd af. ‘Al die onmogelijk hippe mensen die ook nog eens een instrument bespelen.’ 
‘Maar er gebeurt heel veel,’ brengt Bear daar weer tegenin. ‘Ontegenzeggelijk.’
Dat de laatste Grizzly Bear zo’n hit is op internet heeft ook andere gevolgen. Wie de mysterieuze titel Veckatimest googlet, krijgt eerst zesendertig afbeeldingen van de hoes van de cd en daarna pas de eerste foto van het schitterende eiland waarnaar de plaat is vernoemd. 
‘We hebben de plaat opgenomen op Cape Cod, in het huis van de grootmoeder van Ed,’ verklaart Rossen. ‘Het eiland was daarbij in de buurt. De naam is native American.’ 
Bear: ‘De vorige plaat, Yellow House, hebben we in dezelfde omgeving opgenomen, toen in het huis van de moeder van Ed. We zijn erg gesteld geraakt op de natuur daar. Het landschap heeft er iets dramatisch, ongewoon voor de Verenigde Staten.’ 
Rossen: ‘Cape Cod heeft een rotsachtige kust aan de Atlantische Oceaan. En het waait er vaak.’
Liedjes in de lucht De muzikanten van de band kiezen trouwens heel bewust voor thuisopnamen. Ze bouwen de muziek liefst laag voor laag op, met toevoeging van allerlei instrumenten. ‘Drie van ons hebben een achtergrond in de jazz,’ aldus Daniel Rossen. ‘Als tiener hield ik niet eens van rockmuziek. Misschien verklaart dat het een en ander.’ 
Hoe dan ook: voor zo’n bewerkelijk proces is tijd nodig. En in een echte studio kost tijd veel geld. Op deze manier niet.
Bij de opnamen van het bedwelmend klinkende Veckatimest gingen ze nog een stapje verder, door zonder uitgewerkte songs naar Cape Cod af te reizen. ‘De liedjes hingen nog volledig in de lucht,’ vertelt Rossen. ‘Ze waren werkelijk niet meer dan vage noties. Daardoor klinkt deze cd als het resultaat van een hechte samenwerking. We hebben de muziek met zijn allen ter plekke gebouwd. Op intuïtie. We hebben nogal de neiging liedjes te vol te proppen. Daar hebben we streng tegen opgetreden. Op de cd staat bijvoorbeeld een meisjeskoor. Je kunt er maar een beetje van horen, niet te veel. Een glimp ervan. Oké dan: drie keer een glimp. Omdat we het niet laten konden.’V
‘Veckatimest’ van Grizzly Bear verschijnt bij Warp/V2. De band geeft vrijdag 21 augustus een concert op Lowlands.
</div>

Grizzly Bear; drie glimpen van een meisjeskoor