Ik kan er nu wel mee tevoorschijn komen, want intussen zal het toch niet meer te verbloemen zijn. Jarenlang heb ik getracht de schijn op te houden, door net te doen alsof er niets aan de hand was. Van binnen ging het echter steeds meer knagen, daar ik wist dat met het voortschrijden van de tijd de kans steeds geringer werd dat het onopgemerkt zou kunnen blijven.

Ik durf in de spiegel bijna niet meer de confrontatie aan met mezelf en merk steeds vaker dat er met een bepaalde blik naar me gekeken wordt.

Elke dag als ik een krant of tijdschrift opensla, of naar de televisie kijk, word ik geconfronteerd met de gevolgen van datgene wat ik al die tijd zo krampachtig probeerde verborgen te houden. En naar ik heb begrepen zijn die gevolgen niet gering. Zo moet er bijvoorbeeld drastisch bezuinigd worden op de kinderopvang en het onderwijs. Defensie moet tanks en helikopters inleveren en er kan niet langer gebruik worden gemaakt van allerlei mooie voorzieningen.

Ik heb nu maar besloten...