Literatuur

Dacht ik het eens efficiënter aan te pakken, begin dit jaar. Elke Neder­lands­talige roman uit 2012 die me beviel, legde ik apart. Bij de vlootschouw in december hoefde ik die oogst alleen maar te wegen en de beste roman van het jaar zou spontaan verschijnen. Maar wie van nabij kijkt, ziet slecht. Ik telde 23 goed geschreven, aangenaam leesbare, verdienstelijke romans. Toen ik mij afvroeg welke daarvan ik nu direct zou willen herlezen, hield ik er 16 over. Te veel.

Gelukkig diende zich een beter selectiecriterium aan. Het geval wil dat ik begin deze maand actief deelnam aan, als ik de kranten mag geloven, een racistisch kinderfestijn – ditmaal met vrienden. De volwassenen hadden allen op hun verlanglijstje ‘de beste roman van 2012’ gezet. Nederlandse roman, maakte ik daarvan, uit chauvinistische zendingsdrang. Geen lezer heeft dezelfde smaak, dus werden dat vanzelf de beste romans van het jaar, waarvoor ik kon instaan. Op de kassabon zie ik een shortlist...