Pop
Zoals andere mensen van chips met een paprikasmaak houden, of van donkerblond bier met een bittere afdronk, zo houd ik van muzikanten uit de zuidelijkste staten van Amerika, en dan liefst van de excentriekere soort. Het zijn zware tijden voor me. In een tijdsbestek van luttele maanden verloor ik achtereenvolgens Vic Chesnutt, Mark Linkous (van de &#8216;band&#8217; Sparklehorse) en Alex Chilton. Chilton stierf een natuurlijke dood, de eerste twee pleegden zelfmoord. Ik kan op deze plaats, bij wijze van eerbetoon, vertellen over hoe Linkous als klein jongetje op de televisie Johnny Cash &#8216;I shot a man in Reno, just to watch him die&#8217; hoorde zingen. De ontvangst was gebrekkig, maar niettemin was hij diep onder de indruk. De eerstvolgende kerst kreeg Linkous een goedkope akoestische gitaar cadeau van zijn ouders. Er was alleen niemand in de buurt die hem kon leren spelen. In plaats van zelfstandig te proberen de akkoorden uit te zoeken, pakte hij een nijptang waarmee hij een voor een de snaren doorknipte. Zo ontstond het weinig alledaagse gebroken geluid van de eerste cd&#8217;s van Sparklehorse, nu voltooid verleden tijd.
Maar genoeg geëerbetoond en genoeg geweend. Onlangs trad Daniel Johnston nog op in Paradiso in Amsterdam. Hij is dus in elk geval alive and kicking (voor zover je dat met goed fatsoen kunt zeggen van een manisch-depressieve man die lijdt aan ouderdomssuiker). Veel verrassender is dat zijn mede-Texaan, de muzikale mythe Roky Erickson, weer een cd uit heeft. Het is de eerste in veertien jaar tijd, en de muziek klinkt opmerkelijk coherent. Dat had ik niet meer gedacht, na het zien van de naar een van de bekendste liedjes van zijn band 13th Floor Elevators genoemde documentaire You&#8217;re Gonna Miss Me. De met veel zorg en aandacht gemaakte film concentreert zich niet op de muziek van Erickson, maar op de verscheurde familie van de duidelijk geesteszieke zanger die het maar niet eens kan worden over een medische aanpak.
Maar na You&#8217;re Gonna Miss Me ging het, zo weten we nu, alleen maar beter met hem. Hij trad weer wat vaker op, en tijdens die concerten ontmoette hij de in Nederland nog ondergewaardeerde groep Okkervil River. Aan die band stuurde hij een selectie van zestig in de loop van veertig jaar opgenomen songs, sommige zelfs uit de tijd dat Erickson opgesloten zat in, ik citeer voor het effect de volledige naam: de Rusk Maximum Security Prison for the criminally insane. Twee ervan komen onbewerkt terug op True Love Cast Out All Evil, een cd toegeschreven aan Roky Erickson with Okkervil River. Beide zijn het lowst van alle lo-fi, maar ze hebben een geheel eigen begoocheling waarin de magie van Erickson als performer en songschrijver naar voren komt. In de nieuw opgenomen liedjes, tien in getal, is dat een stuk minder te merken. Erickson klinkt meestal als een countryzanger op leeftijd, compleet met de rafelrandjes op de stembanden. Hij zingt alle liedjes met hartstocht, maar het blijft mijlenver verwijderd van zijn maniakale voordracht voor het beste van 13th Floor Elevators. Nee, True Love Cast Out All Evil is geen cd voor de eeuwigheid. Maar het voelt wel gewoon heel goed om te weten dat Roky Erickson er nog is en dat er nog muziek in hem zit. En wanneer hij zingt over zijn eigen geschiedenis en zijn familie (vooral in &#8216;Be And Bring Me Home&#8217;) weet hij zeer te ontroeren. Júíst omdat hij Roky Erickson is.

David Kleijwegt

Gerelateerd