Ayelet Waldman schrijft regelmatig over haar vier jonge kinderen. Toen haar dochter op een avond tegen haar vader brulde: ‘Ik vind jou een haatmachine!’ stond het verwijt een halfuur later op Waldmans weblog. Daar kon de hele wereld het lezen. ‘Ik kan me voorstellen,’ schrijft Waldman in een artikel op Salon.com, ‘hoe woedend ze zou zijn als ze dat wist. Maar mijn kinderen mogen mijn weblog niet lezen. Daar zijn ze te jong voor.’ Te jong om hem te lezen, maar niet te jong om erin op te treden.

Kleine kinderen worden groot en Waldman heeft intussen goede voornemens gemaakt: ze kan niet beloven de privacy van haar gezin voortaan te respecteren, maar ze zal niet meer elke opmerking of gebeurtenis meteen op het publieke forum plaatsen. De schrijfster is duidelijk op zoek naar het evenwicht tussen de rechten van haar kinderen en haar rechten als schrijver. ‘Mijn kinderen zullen een belangrijke bron van inspiratie blijven omdat een groot deel van mijn energie door hen...