In de supermarkt liep ik achter een optocht van vier kleine meisjes. Ze hadden ieder een wagentje met een pop erin dat ze parmantig voor zich uit duwden. Een kostelijk gezicht, vooral omdat ze keurig in de pas liepen, als gansjes, en zichzelf erg serieus leken te nemen. Maar ik ben momenteel ook The Handmaid’s Tale aan het kijken, over de dystopische republiek Gilead waarin de spaarzame vruchtbare vrouwen zijn gevangen en gereduceerd tot broedmachines. Baren voor het vaderland dus. Die arme meisjes.

Ik besloot ze niet lastig te vallen met mijn gedachtenspinsels over de fictieve dictatuur, waar bovendien de doodstraf staat op ‘genderverraad’, maar ik hoopte wel dat het hun eigen idee was geweest om in een rij achter die poppenwagentjes te lopen, en niet dat van hun ouders, Disney of de reclames die hun favoriete kleuterprogramma’s aan elkaar rijgen. Liever nature dan nurture, zeg maar.

Illustratie: Jip van den Toorn

Eenmaal thuis met mijn ambachtelijke crackers vroeg ik...