<div class="wpg-element paragraph">
17-05-2008 Door Piet Grijs
De enige Nederlandse televisie die ik wel eens zie, is de uitzending Uitzending gemist. In de Parijse cybershop waar ik nu dit stukje tik, zoek ik, als het buiten regent of als ik op mijn vriendin wacht, of als ik een koffie uit de automaat drink, naar een gemiste uitzending. Ik klik op Pauw &#038; Witteman en zie tot mijn verbazing een krantenknipsel in beeld dat begint met de woorden ‘… minister Ruding de naam Eichmann geven. Dat zult u natuurlijk overdreven vinden…’ Hier hield het knipseltje op. 
Maar dat moet van mijn hand zijn, vijfentwintig jaar geleden, Grijs in Vrij Nederland. Ruding was toen minister in het rechtse kabinet-Lubbers. Waarom wordt dat kleine citaatje op televisie vertoond zonder de rest van mijn betoog te geven? Is Ruding overleden en is men zo onbeleefd om mijn scheldstuk tegen hem te vertonen?
Om het geluid te horen, zou ik naar de balie moeten rennen en een koptelefoontje vragen. Maar het beeld vertoont nu de paardenbek van mijn goede vriend wiens naam ik niet zal noemen, want mij werd verteld dat mijn goede vriend een handigheidje met Google heeft uitgehaald waardoor hij elke avond zijn achternaam in kan tikken en dan alleen de aanhalingen krijgt die hij de vorige dag niet had gezien. Elke dag leest paardenbek dus alleen wat er die dag over hem op het internet kwam. Dat is pas roem!
Wat zou hij nu weer over zijn goede vriend te melden hebben? Ik loop naar de balie, krijg een koptelefoon en ren terug om te horen of hij weer eens de woorden focking en fucking door elkaar haalt, of een komisch bedoelde zin van mij halveert zodat het lijkt alsof ik oproep tot aanslagen op Nederlandse helden die de Islam uitschelden, of misschien wel een heel nieuwe leugen.
Als ik de draad aansluit, hoor ik uit de paardenbek de naam Hitler vallen. Heel knap, als hij in de Haagse Post, ook van vijfentwintig jaar geleden, een zin heeft gevonden waarin de namen van Lubbers en Hitler in één zin genoemd worden. Wat schreef ik ook al weer? De hoofdredacteur van de Haagse Post, toen nog een fatsoenlijk weekblad zonder De Tijd, had mij gevraagd om een groot, en natuurlijk vernietigend, stuk over premier Ruud Lubbers. ‘En hem dan zeker met Adolf Hitler vergelijken?’ vroeg ik. ‘Nee, dat hoeft helemaal niet,’ zei John.
Ik herinner mij dat stuk over Lubbers alleen nog maar dankzij Hitler. Ik schreef namelijk dat ik Lubbers niet met Hitler ging vergelijken omdat Hitler nooit betrapt was op een financieel trucje waarbij hij een paar miljoen had gestolen van de staat waarvan hij de baas was.
Een paar maanden daarna ontving ik van een Duitse historicus een dikke stapel papieren waaruit bleek dat Adolf wel degelijk Duitsland had bezwendeld. Het ging om de copyrights van zijn boek Mein Kampf, dat door de staat aan elke Duitser, inclusief Grass en Van Amsberg en Ratzinger was geschonken. De auteur van Mein Kampf eiste de volle auteursrechten op, vele miljoenen. De uitgever weigerde, er kwam een proces, de rechter gaf Hitler ongelijk en toen ontstond een bloedig vervolg waarvan ik de details ben vergeten. Het was in die tijd nog een probleem of we Hitler ‘gek’ moesten noemen. Die man had toch zekere talenten. Maar als dictator die een wereldoorlog voert nog tijd maken voor een zwendeltje, dat ging wel ver. Ik heb over die kwestie nooit geschreven, maar dat is natuurlijk in Duitsland uitvoerig gebeurd.
Wie ging mijn vriend op de televisie citeren? Harry Mulisch, die een boek schreef waarin Hitler een zoontje had. Uit de mond van mijn vriend hoorde ik een citaat van Mulisch: ‘Hitler doodde zijn echtgenote, hij doodde zijn hond, en hij doodde zichzelf.’ Ja, je hond doden, dat vind ik inderdaad heel erg, maar is Hitler daarmee een misdadiger van het type Eichmann? De koffie was op en mijn vriendin stond voor het raam van de cybershop in de zon te wiegelen.
</div>

Gerelateerd