Film

Het is een verademing, na al die films waarin acteurs hun tekst alleen maar opdreunen. Soms doen ze dat zo kundig, met een goed ingestudeerde intonatie hier en een bijpassende gezichtsuitdrukking daar, dat je bijna zou vergeten hoe mechanisch het allemaal is. Totdat je weer eens een film ziet op het niveau van Mike Leigh (Naked, 1993; Secrets & Lies, 1996). Een film waarin dialogen, in de mond van de acteurs, echt tot leven komen. En daarmee ook de personages.

In de meeste films zijn personages en dialogen dienstbaar aan de plot. Een personage wordt ‘rond’ door de optelsom van handelingen die hij verricht. Per handeling, per scène, blijft het personage vaak ‘plat’: één scène laat zien hoe trouw hij is, één scène hoe dapper hij is, één scène dat hij nog steeds naar de fles grijpt, et cetera. Neem de beginscène van veel actiefilms, waarin de held thuis is met vrouw en kinderen. In kleine variaties op steeds hetzelfde schema wordt daarin zelden meer dan één ding...