Gerard van Westerloo was, allereerst, een van de pioniers op het terrein van de zogenaamde ‘literaire non-fictie’ – een woord dat hij zelf nooit door zijn strot kreeg. Hij was de uitvinder van het zogenaamde ‘slow journalism’, lang voordat die term bestond. Hij was een van de eersten die, samen met zijn collega Elma Verhey, eindeloos op één plek bleef hangen en praten, wekenlang soms. Zijn interesse lag niet bij het nieuws – ‘Camping bedreigd door vloedgolf uit het Uddelermeer’ – maar bij het gewone bestaan van gewone mensen op een gewone camping. ‘Ons soort mensen,’ noemde hij ze.
Van Westerloo xxxxx xxxx zijn xxxxxxxxxx xxxxxxxx aan het denken: xxxx stijl, over xx waarde van ‘nieuws’, over xxxx xxx xxx xxxxxxxxxxx xxx onze eigen tijd. xxxxxx VN-kleurenbijlage xxxxx vanaf xxxx xxxxx zijn bezielende xxxxxxxx dé plaats waar xxxx xxxxx xxxxxx xxxxxxxxxxx xxx xxxxxxxxx xxx xxx xxxxx xxxxxx
Help ons de grenzen van de vrijheid bewaken.