Het verhaal van een zwerfmeisje

In een souterrain met een bokszak en een tafeltennistafel in de Amsterdamse binnenstad bevinden zich vijf tieners. Vier goedgekapte jongens laten elkaar muziek horen uit hun telefoon. Een zingt hardop mee met een rapnummer. ‘Hoorde je dat, wat hij zei over money en chicks? Hoorde je het?’ Een ander draait een joint.

Als ze zien dat er iemand naar ze kijkt, heffen ze hun kin: ‘Is er wat?’ Nee, er is niks.

In de verste hoek van de ruimte zit een klein meisje met steil, rood en zwart geverfd haar. Na een tijdje staat ze op, loopt langs de jongens en begint voor een kleine wandspiegel haar lippen te glossen.

‘Naomi,’ zegt ze als we even later samen aan tafel zitten. Ze heeft een slank, bleek gezicht. Ze is achttien.

Met de andere jongeren in de inloop heeft ze weinig op. ‘Je moet geld vragen,’ hebben ze haar gezegd. Er zijn er zo veel die iets van hen willen. Tv-programma’s, bladen, onderzoekers. Kennelijk zijn ze een groep waar mensen...