‘Emoties parkeren’, een ‘duidelijke hulpvraag’ formuleren: Stephan Sanders neemt een kijkje in de complexe wereld van de jeugdhulpverlening.

Het is de trap die het me aandoet. Eerst meld ik me bij de balie – formulier invullen, aankomsttijd, contactpersoon, ‘van welke organisatie?’ – van mezelf dan maar, en daarna wenkt dus die trap, uitgevoerd in een kleur die het midden houdt tussen fuchsia en rood. Een trap uit een showprogramma, bedoeld om een buitenlandse zangeres elegant af te laten dalen. Muziek, glamour, lichten. Als je die trap bestijgt, is het toch een verrassing dat je voor een dichte deur komt te staan die alleen op pasjes reageert, en daarna nog een. Uiteindelijk kom je terecht in een grote open ruimte, losjes ingericht, met verschillende tafels en bureaus, waar iedereen zichzelf uitstekend aan het werk weet te houden. Mensen lopen af en aan, overleggen even, gaan weer terug naar hun werkplek – er valt op het eerste gezicht geen enkele hiërarchie...