Film
Wat een hel: je bent jong, je familie is rijk, je hebt een uitstekende opleiding, goede vrienden en om de horror compleet te maken: je eerste boek wordt gepubliceerd. Niet echt reden om de vrolijke frans uit te hangen, aldus Reprise, de debuutfilm van de Noorse regisseur Joachim Trier. De film laat de afzonderlijke strijd zien van twee vrienden, Phillip en Erik. Zij hopen door het schrijven van romans een invulling te geven aan hun lege bestaan. Phillip raakt in een psychose en Erik moddert ook maar wat aan. Trier wil in zijn film de identiteitsloze jongeren in zijn land een gezicht geven. And, it’s not a pretty face. Anderhalf uur geconstipeerde blikken, waarbij de ene pruillip de andere zwaarmoedige frons afwisselt.
Waarom deze sombere kijk op het leven? In het Westen hebben we binnen een straal van tien kilometer een McDonalds tot onze beschikking en de nieuwste supersonische blingbling iPod. Onze boodschappen worden keurig thuisbezorgd door grote vriend Albert en met één klik op de muis hebben we een ticket geboekt naar een of ander exotisch tsunami-land. Edoch, wáár is het gevoel gebleven? Dat is de vraag die Reprise wil stellen. Eerdere films, zoals David Finchers kaskraker Fight Club en de lugubere American Psycho van Mary Harron lieten ons ook al het kwaadaardige gezwel van de welvaart zien. Bij Fincher laat de held van de film zich schaterlachend in elkaar beuken. Dit is voor hem de enige manier om te ervaren dat hij niet compleet emotioneel is afgestompt. En Patrick Bateman, de exorbitant rijke yup in American Psycho, vindt de zin van het leven terug door stelselmatig vrouwen in stukken te hakken.
Maar wat willen de twee depri-boys uit Reprise nou eigenlijk? Zelfs als succesvolle schrijvers zijn ze niet gelukkig. Misschien moesten de vrienden eens een voorbeeld nemen aan de staalarbeiders uit de The Full Monty (1998) van Peter Cattaneo. Die zijn werkloos, hebben geen uitzicht op ander werk maar wel een huur die betaald moet worden. Zonder hoop, maar met typisch Brits gevoel voor humor bedenken ze de stunt om te gaan strippen. Niet tegengehouden door hun bierbuiken treden ze avond aan avond op in uitverkochte zalen. Een land in malaise kan wel wat hamlapjes gebruiken. Maar waar is deze luchtigheid in Reprise? Met wat zelfspot en zelfreflectie zouden de twee vrienden niet zo zeurderig en verwend overkomen en zou er tenminste nog begrip zijn voor hun leed.

Gerelateerd