Kantoorleven

Louis Quail moet wel een fotograaf zijn met een boodschap. Zijn reeks over het kantoorleven oogt als een aanklacht tegen de wereldwijde gelijkschakeling van de witteboordenarbeider. Of je nu in Londen, Berlijn, Dubai of Pnom-Penh leeft, in het moderne tijdperk zijn werknemers verworden tot digitale galeislaven. Ze brengen het grootste deel van hun wakende leven door voor hun schermen in de kleinst denkbare, anonieme ruimten, de hand vastgeketend aan de muis. Sommigen zijn letterlijk uitgeput, anderen zijn dat stadium nabij, getuige hun hologige blikken. Je ziet de zwepen niet, maar vermoedt ze wel. Net als de voortdurende onzekerheid: elk moment kan de manager in het kader van de foto stappen om de hand ritueel op de schouder te leggen als voorbode van de mededeling dat het over en uit is. Herstructureren, contract niet verlengd, downsizen, outsourcen, nog flexibeler werken, targets niet gehaald: er kunnen zoveel redenen zijn om – spijtig, spijtig, spijtig –...