<div class="lead">
‘Siegfried, ik hoor je voetjes zingen,’ zei ik tot slot.
</div>
Dat kwam zo: Siegfried Woldhek wilde dat ik bij de presentatie van zijn nieuwe boek iets zei. Ziezo: Siegfried tekent, schildert, aquarelleert naast rake portretten van politici en schrijvers namelijk ook vogels.
Hij is een vogelkenner. Ooit stonden mijn vrouw en ik op zijn verzoek ’s morgens om half vijf in het bos next door om naar de kriekende vogels te luisteren. De ene tjilp na de ander pikte hij eruit om van een vogelnaam te voorzien.
Ik dacht na over wat ik zou zeggen terwijl ik met een half oog naar een zen-documentaire op Arte keek.
Een vrouw ging een toespraak houden. Ik zette het geluid wat harder. Ze vertelde dat ze moeite had een onderwerp te kiezen. Dagen had ze er over nagedacht. Tenslotte had ze uit de bibliotheek vijf verschillende boeken gekozen. Zonder naar de titels te kijken. Daar had ze een willekeurig boek uitgekozen, dat ze had laten openvallen op een willekeurige bladzijde. Met gesloten ogen was ze met haar vinger naar een regel gegaan en was uitgekomen bij een gedicht van Jacques Prévert: Pour faire le portrait d’un oiseau.
Snel zocht ik, de samenloop van omstandigheden wikkend, het gedicht op.
Zen.

Gerelateerd