<div class="lead">
Freek herinnert zich Edwin Takens, de kok met de stugge glimlach.
</div>
Een 58-jarige Duitse man is in de kerstnacht het partijkantoor van de SPD binnengereden. Volgens Teletekst kwam de auto in de foyer tot stilstand. De bestuurder gaf te kennen dat hij zelfmoord had willen plegen. Hij is in het ziekenhuis opgenomen met lichte verwondingen. 
Naar de overwegingen van mensen die het moment van hun dood zelf willen bepalen kunnen we slechts gissen. Die nemen ze mee het graf in. Wij duiden het onbegrijpelijke met kwalificaties als &#8216;verward&#8217; en &#8216;depressief&#8217; en proberen ons te verschonen van schuld. 
Edwin Takens was opeens onvindbaar. Hij bleek zich verhangen te hebben in het bos bij paleis Soestdijk.
 Aan het begin van deze eeuw aten we met grote regelmaat in zijn restaurant in de Amsterdamse Runstraat &#8211; niet ver van Felix Meritis, waar we elke maand een nieuwe voorstelling speelden.
 Later kwam ik hem in het Bimhuis tegen.
Hij was een wonderlijke kok. Laconiek, beetje slordig. Geen Gordon Ramsey. Hij wilde juist weg bij de pretentie van de sterrenkok. Lekker was het in elk geval wel wat hij serveerde. Hij kwakte het met een stugge glimlach op tafel. Hij zei dat je het als kok voor je vijftigste gemaakt moest hebben.
Hij werd negenenveertig.

Gerelateerd