Ciao Francesco,
Ik moet je echt even een foto sturen. Je gelooft het niet. Een pizzarette! Het is iets nieuws in het genre fonduen, gourmetten en steengrillen. Er komt een flinke terracotta koepel midden op tafel, als ware het een houtoven, maar wel een met een hele dikke stekker voor het stopcontact. Om de oven heen zet je alle benodigde ingrediënten: pizzadeeg natuurlijk, tomatensaus, geraspte kaas en verder alles wat je maar op een pizza kunt bedenken: ham, mozzarella, salami, artisjokkenharten, kappertjes, afijn, ik hoef jou dat niet allemaal voor te schotelen. En vervolgens gaat iedereen zijn eigen pizzaatje bakken, op zijn eigen pizzaschepje in zijn eigen oveningang. Duurt ongeveer zeven minuten volgens de handleiding, afhankelijk van de dikte van het deeg en het soort gekkigheid dat je op je pizzaatje mikt. Er zijn pizzarettes voor vier en voor zes personen en de vinding heeft op een of andere beurs ook nog eens de publieksprijs voor &#8216;leukste product van 2010&#8217; gekregen.
Afgezien van het probleem waar je zo&#8217;n enorm ding laat als je níét gezellig pizza&#8217;s gaat maken (364 dagen van het jaar), vraag ik mij af of het mogelijk is om met zo&#8217;n apparaat werkelijk iets lekkers te maken. Hoe denk jij hier als ervaren pizzabakker over?
Liefs, Karin
Cara sorella amatissima,
Bij het lezen van jouw verhaal kreeg ik een deprimerend beeld van drie stellen die na intensieve partnerruil en het uitproberen van alle standjes van de wereld nu hebben besloten dat het veel leuker is om samen pizza&#8217;s te bakken en een paar uur naar die dikke stekker in de muur te kijken (van de zespersoonsuitvoering, natuurlijk). Maar zó onzinnig is deze uitvinding eigenlijk ook weer niet. Ik verbaas me regelmatig over de heldhaftigheid die pizzabakkers aan de dag leggen bij het uitoefenen van hun werk. Dat begint al &#8216;s morgens vroeg als het deeg moet worden gekneed. Het moet minstens een paar uur rijzen, maar het is niet ongebruikelijk dat de impasto ook drie volle dagen met rust wordt gelaten. Vervolgens moet je de hele avond voor een verzengend vuur staan, in een ontzagwekkend tempo ballen deeg tot pizza&#8217;s rollen, die van alle ingrediënten voorzien, ze in de laaiende oven plaatsen en vervolgens net op tijd weer voor verschroeiing behoeden. Een hard en eenzaam vak, waarbij de pizzarette zeker uitkomst kan bieden!
Onze favoriete pizzeria is Mamm ce&#8217; pizz! (Mama, wat een pizza!) in Ceglie. Gelegen in een volkse buurt, bezocht door eenvoudige mensen. Een specialiteit is de panzerotto, een gevuld en gefrituurd pizzaatje. Het komt voor dat een stuk of tien jongetjes van een jaar of acht in deze pizzeria een tafel bezetten en een paar gigantische maxipizza&#8217;s bestellen. Favoriet is die met patat frites erop. Er wordt met grote gretigheid in de flessen met ketchup, mayo en mosterd geknepen en je begint te begrijpen waarom het gezelschap bijna louter uit gezellige dikkerdjes bestaat. Ze maken er een heleboel herrie bij en de allercharmantste serveerster moet ze af en toe even bestraffend toesissen. Wij komen er regelmatig. Plastic bordjes en bestek, bier uit een flesje en als je echte luxe wilt, krijg je een plastic bekertje. Als we betalen, moeten we steeds weer lachen: twee versgebakken, krokante, zalige pizza&#8217;s, twee flessen bier: acht euro.
Tanti baci, Frans
Panzerotti
(gevulde en gefrituurde pizzaatjes)
Ingrediënten:
Voor het deeg: 250 gram witte bloem, 25 gram gist, 1 kopje lauw water, 5 eetlepels olijfolie, 1 theelepel suiker, een flinke mespunt zout
Voor de vulling: 400 gram mozzarella, 1 blik tomaten in stukjes, 150 gram ham, 1 eetlepel oregano, 3 eetlepels olijfolie
Los gist en suiker op in een half kopje water. Leg er een schoteltje op en wacht tot zich wat schuim heeft gevormd. Doe het meel in een grote kom, maak in het midden een kuiltje en doe daarin het gistmengsel, de olijfolie en de rest van het water (met daarin het opgeloste zout). Roer met een vork en kneed dan het deeg minstens een kwartier. Te droog? Voeg water toe. Te nat? Wat meel. Laat het deeg op een warme plek onder een vochtige theedoek minstens een uur rijzen. Rol het dan uit tot 1 cm dikte. Neem een glas of kommetje met een diameter van zo&#8217;n 10 cm en druk hiermee rondjes uit het deeg. Laat ze nog een half uurtje rijzen. Snijd de mozzarella en de ham in kleine stukjes en meng met de tomaten, de olie en de oregano. Rol de deegrondjes uit tot een diameter van 20 cm. Leg in het midden twee flinke eetlepels vulling. Vouw de panzerotti dicht tot een half maantje en druk de randen met de duimen goed aan. Frituur ze in een flinke laag hete olijfolie aan beide kanten tot ze goudbruin zijn. Laat uitlekken op keukenpapier. Wie gefrituurde panzerotti te vet vindt, kan ze ook 20 minuten in de oven bakken.
Karin van Munster en haar broer Frans, olijfboer in Puglia, Zuid-Italië, mailen over eten

Frans van Munster

Gerelateerd