Ciao fratello,
Wat had je laatst een prachtig cadeau voor me meegenomen uit Italië.
Dat ik ooit zónder een mandoline heb gekund! Je moet wel even de tijd nemen om alle scheermesjes met beleid in stelling te brengen, maar dan is het resultaat onvergelijkbaar. Zulke papierdunne uienringen heb ik nog nooit in de pan kunnen leggen.
En bietjes! &#8216;De aardse smaak van bietjes vraagt om een wat grovere plak,&#8217; suste ik mezelf als ik weer eens met een flink keukenmes in de weer was en schonkige plakken biet op een schaal drapeerde. Voor mijn favoriete voorgerecht &#8216;bietjes met geitenkaas, walnoten en rucola&#8217;, bijvoorbeeld. Ik wist niet dat flinterdun heel anders smaakt.
Onze Jet kende het ding nota bene van haar stageadres in Monaco, waar ze in de keuken hele ochtenden groente &#8216;julienne&#8217; moest snijden. Een fluitje van een cent met de mandoline. Ik begrijp inmiddels wel de voordelen van een grote keuken. Want je gebruikt dit soort apparatuur toch vooral als je het niet steeds hoeft te zoeken en het later weer moet opbergen. Eigenlijk zou alles altijd voor gebruik klaar moeten staan. Dus ook de apparaten die je niet dagelijks gebruikt: keukenmachine, broodrooster, slacentrifuge, frituurpan, pastadraaier, en de mandoline natuurlijk.
Liefs, Karin
Carissima sorellina mia,
Ik was niet heel verdrietig om weer terug te keren naar Italië. Afgezien van de snijdende kou vond ik ook de sfeer in Holland er niet op vooruitgegaan. Als ik vroeger op de pont over het IJ nog behoorlijk mijn best moest doen om een beetje op te vallen tussen alle grappige en hippe mensen, nu was ik de enige die geen jengelende oordopjes in mijn hoofd had en niet met een verbeten trek op m&#8217;n gezicht stond te sms&#8217;en. Ik werd met ongeruste blikken gadegeslagen omdat ik vrolijk om me heen keek en genoot van de spiegeling van de zon in het water. Maar misschien dat ik het leven in de grote stad gewoon ontwend ben. In Milaan, waar ik een nacht bij mijn vriend Maurizio logeerde, leken alle mensen me heftig op zoek naar iets, waarschijnlijk geld.
Maurizio is computertechnicus en moet officiële instanties van een internetaansluiting voorzien. Zelf heeft hij bij wijze van kleine schotelantenne een theezeefje voor zijn raam hangen, dat met een lange draad aan zijn computer is verbonden. Hiermee pikt hij het wifi-signaal van de overburen op.
Van hem hoorde ik dat er in Milaan een restaurant is geopend waar ze geen wijn maar cider schenken. Er staan leuke gerechten op de kaart zoals risotto met appel en speck (gerookte ham). Daarbij drink je een droge cider met ongeveer acht procent alcohol. Lekker fris en minder zwaar dan wijn. Bovendien heeft onderzoek uitgewezen dat ciderdrinkers minder kans hebben op galstenen en jicht. Kijk. Ik ga het zelf ook eens maken en jij kan dat ook doen, omdat de appels in Nederland nu eenmaal beter van kwaliteit zijn dan de druiven. Had jij niet een reusachtige appelboom in je tuin laten planten? Dan weet je nu wat je straks te doen staat. Je hebt alleen maar een houten bak nodig en een beetje geduld, want het duurt een jaar voordat je eigengemaakte cider klaar is.
Tanti baci, Frans
Sidro (Cider)
Ingrediënten:
&#8211; minstens vier kilo rijpe appels
Snij de appels in zo klein mogelijke stukjes en doe ze in een grote houten bak of vat met een deksel. Laat ze hierin vier dagen fermenteren. Koel, maar niet te koud wegzetten, anders stopt de fermentatie.
Giet het sap dat zich heeft gevormd in een fles of ander vat en laat het daarin nog drie weken fermenteren. Er zal zich een donkerkleurig droesem op de bodem vormen.
Giet het schone gedeelte voorzichtig over in een schone fles en doe daar een stevige kurk op. Liefst een champagnekurk die je vast kunt draaien. Na een jaar is de cider licht mousserend en klaar om te worden gedronken.
Het cider-restaurant:
La Sidreria, Via Corelli 31,
20134 Milano, +39 (0)2 7496017,
www.lasidreria.it
Karin van Munster en haar broer Frans, olijfboer in Puglia, Zuid-Italië, mailen over eten

Frans van Munster

Gerelateerd