Ciao fratello!

Van sommige gerechten herinner ik me precies waar en wanneer ik ze voor het eerst heb gegeten. Of omdat het buitengewoon vreemd was, of onwaarschijnlijk lekker. Vreemd én lekker was het gerecht dat ik de eerste keer in Venetië proefde. Het was in een van de achterafstraatjes bij de Rialtobrug. We gingen lunchen. Het restaurant was donker en een beetje deftig ingericht, terwijl er gewoon kantoorlui uit de buurt kwamen eten. Zo’n zaakje waar commissario Guido Brunetti uit de thrillers van Donna Leon graag eet. Op de kaart stond gamberetti con polenta. Ik wist nauwelijks wat polenta was, maar we bestelden het toch, op aanraden van onze vriendin Harriët, die mij sindsdien nog veel meer vreemde dingen heeft leren proeven. Het gerecht zag eruit als griesmeelpap met garnalen en ik kon bijna niet geloven dat het lekker zou zijn. Maar Harriët bestelde zelfs meteen toen haar bordje leeg was zonder blikken of blozen een tweede portie. Nu maak ik het zelf thuis wel eens, met...