Waarschijnlijk is Kellendonk, zonder het te weten, de laatste grote Nederlandse brievenschrijver geweest.

‘Kijk eens mamma, zonder mobiele telefoon’ – en ik voel me een hele pief. Wel eentje gehad die ik een paar jaar geleden in de gracht mieterde. Maar niet heus, het milieu belasten, dat gaat zomaar niet: dus keurig bewaard voor als de nood aan de man, maar het ding is niet meer gebruiksklaar, want mijn oude provider is intussen overleden. Ohne geht’s auch.

En terwijl ik mensen, kennissen en vrienden alles en niets zie doen op hun iPhones, tickets bestellen, geld overmaken en elke vraag die zich voordoet meteen opzoeken tijdens een conversatie – althans, wat er van zo’n conversatie overblijft – kijk ik in het rond en voel me een buitenstaander en onderhand een excentriekeling. Ik kom eigenlijk nooit te laat, omdat ik onderweg niet even kan melden dat ik te laat kom. Ik zie mensen hun parkeerplaats betalen per telefoon, en prijs me gelukkig zonder rijbewijs. Maar de...