Poëzie

In haar debuut Anders komen de wolven (2006) toonde Florence Tonk zich een aards en robuust dichter die ons in potige taal de waarheid vertelde. Rijgen is heel wat milder. De opstandige vrouw van toen telt inmiddels haar zegeningen: man, kind, huis: ‘ik heb beschutting, ik heb vreten’. Het onrustige verleden is weg, maar wolkt soms nog even als herinnering op: droeve seks, een abortus: Wat u na enkele weken zag bewegen / in dat gruizig universum op het scherm / kunt u maar beter / zo snel mogelijk vergeten. Dit is poëzie vol levenservaring. Nog altijd windt Tonk er met haar directe onopgesmukte taal geen doekjes om, maar de wereld is er een stuk overzichtelijker op geworden. Wel mooi eigenlijk, dat gevoel dat in de poëzie zoiets als thuiskomst en veiligheid nog met overtuiging bezongen kan worden.

Florence Tonk, ‘Rijgen’, Nieuw Amsterdam, 64 p., € 17,50