*** Emanuele Crialese. Terraferma. 
Het is de Wet van de Zee. Als je drenkelingen aantreft, neem je die aan boord. Je laat een mens niet verzuipen. De Wet van Europa is anders. Net als de Wet van het Toerisme. Een groep Siciliaanse vissers, die een kringgesprek voeren alsof ze in een Anton Pieck-schilderij zitten, ruziet over deze wetten. Want de carabinieri, harteloze vertegenwoordigers van een anti-immigratiepolitiek waarvoor wellicht ook zijzelf, de vissers, hebben gekozen, verbieden de Wet van de Zee. Zie je Afrikaanse drenkelingen, dan bel je de kustwacht. Komt die te laat, jammer dan. Maar het is één ding om op een anti-immigratiepartij te stemmen, het is iets anders om oog in oog te staan met wanhoop en doodsangst. Een dilemma dat Terraferma, winnaar van de Speciale Juryprijs in Venetië, niet diepgravend, maar helder verbeeldt.
*** ½ Rodrigo García. Albert Nobbs
Het is jammer dat Glenn Close zo bekend is. Hoeveel mensen zouden anders meteen door hebben gehad dat hoofdpersoon Albert Nobbs wordt gespeeld door een vrouw? Met haar sterke neus, kleine ogen en dunne lippen, en met haar stijve manieren, is Close een geloofwaardige man. Een donkere jas en een bolhoed staan haar &#8211; staan hém beter dan een jurk. Zo overtuigend is Close, dat haar Albert Nobbs er in een jurk uitziet als een man in een jurk. Hier geen Tootsie-achtige, doorzichtige overdrijvingen. Er zit, mag ik verklappen, nog een vrouwelijke travestiet in het verhaal &#8211; kijken of u die meteen herkent. Een goede film is het niet, helaas. Daarvoor wordt het verhaal te zwak verteld. Maar Close&#8217; Oscar-genomineerde titelpersonage is onvergetelijk: genoeg om Albert Nobbs te willen zien.
** Stephen Daldry. Extremely Loud &#038; Incredibly Close.
Het visueel meest geslaagde moment in deze teleurstellende verfilming van Jonathan Safran Foers bestseller uit 2005 is wanneer het beeld even geheel wit wordt en daarin, als een opkomende gedachte, een vallende figuur verschijnt &#8211; het iconische beeld van een man die van het brandende World Trade Center in New York is gesprongen. Een beladen beeld, zeker voor Amerikanen, dat subtiel in het verhaal wordt verweven. In het boek zelf, dat vele visuele verrassingen kent, komt hetzelfde beeld voor, als een reeks foto&#8217;s op opeenvolgende pagina&#8217;s. Die functioneren als een flipboekje waarin de man, in lijn met een wensdroom van de mild-autistische hoofdpersoon, juist omhoog valt. Een mooier en ontroerender beeld. Zo is het boek niet alleen beter dan de film &#8211; het is zelfs een betere film.

Kees Driessen

Gerelateerd