* Madonna. W.E. 
Natuurlijk is W.E. (over de liefde tussen Edward VIII en de gescheiden Wallis Simpson) een slechte film. Een onbeduidende film zelfs. Maar het genot en venijn waarmee sommigen van mijn collega&#8217;s regisseur Madonna afmaakten, was verdacht. Toen ik in de Minneapolis Star Tribune las: &#8216;Madonna zwelgt in glamour, architectuurporno en haute couture&#8217;, moest ik ergens aan denken. &#8216;Hoe goedbedoeld ook, het is oorlogsporno&#8217;, schreef de Volkskrant over de eerste film van Angelina Jolie, In the Land of Blood and Honey. Cinema.nl noemde diezelfde film &#8216;onverdraaglijke, larmoyante emoporno&#8217;. Ik weet niet precies wat die termen betekenen (Architectuurporno? Iemand?), maar is het toeval dat juist bij missers van beroemde lustobjecten mijn mannelijke collega&#8217;s zo snel naar het P-woord grijpen? &#8216;Genot en venijn&#8217; &#8211; ik noem dit recensieporno.
*** Olivier Nakache en Eric Toledano. Intouchables
Intouchables is in Frankrijk een enorm succes. Met ruim 19 miljoen bezoekers moet hij op de lijst met best bezochte Franse films aller tijden voorlopig alleen nog de komedie Bienvenue chez les Ch&#8217;tis (2008) voor zich laten. En ook in Duitsland staat de teller al op 6 miljoen. Waarom? Twee dingen. De optimistische boodschap in grimmige tijden en de onweerstaanbare hoofdrolspelers. De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een zwaar gehandicapte aristocraat die bevriend raakte met een arme immigrant. Maar die multiculturele en klasse-overstijgende boodschap wordt met zo veel gemakzucht gepresenteerd dat ik &#8211; helaas &#8211; toch nog enige weerstand voel. Ondanks de twee charmante protagonisten, gespeeld door François Cluzet, altijd goed, en Omar Sy, die als eerste zwarte acteur de César won, de Franse Oscar.
????? Gary Ross. The Hunger Games
Je moet je registreren. Dan moet je je telefoon en tas inleveren, je armen omhoog doen en je laten doorlichten door een metaaldetector. Vervolgens stap je een verduisterde zaal binnen, waar beveiliging is met nachtkijkers. Nee, dit is niet het begin van The Hunger Games, de eerste in een reeks boekverfilmingen die de opvolger moet worden van de Harry Potter- en Twilight-series. Dit is &#8211; ik maak geen grapje &#8211; hoe journalisten worden behandeld bij de persvoorstelling. Ik heb het vertikt en daarom kan ik u niets over de film vertellen. Misschien heb ik daarmee mijn taak als filmjournalist verzaakt. Maar het is mijn taak als burger om me niet schaapachtig te onderwerpen aan dit institutionele wantrouwen, dat vanuit Amerika wordt opgelegd. En laat, o ironie, The Hunger Games daar nou net over gaan. Tenminste: het boek.

Gerelateerd