Et maintenant on va où?

Met verschillende publieksprijzen op zak raakt Labaki’s tweede speelfilm, waarin zij opnieuw zelf een hoofdrol speelt, duidelijk bij veel mensen een snaar. Haar film is warmbloedig en onderhoudend, met een pakkend onderwerp: hoe de vrouwen van een gemengd christelijk-islamitisch dorp (plaats en tijd worden niet genoemd) de vrede proberen te bewaren, terwijl rondom oorlog heerst. Toch haakte ik gaandeweg af, door de kolderieke manier waarop serieuze problemen worden weggelachen. Nu is het lastig om zo’n balans te vinden tussen humor en geweld dat de twee elkaar versterken in plaats van onderuithalen – denk aan de controverse rond de Holocaust-komedie La vita è bella (1997). In Libanon, waar Labaki vandaan komt, wordt die balans wellicht anders ervaren. Maar goed: die publieksprijzen zijn gewonnen in Noorwegen, Spanje en Canada. Dus het kan ook gewoon aan mij liggen.