<p>Jackie</p>
<p>Jackie introduceert de feelgood-aanranding. Het is in een vloek en een zucht voorbij. Even schreeuwen, even huilen, en de volgende dag rijden de twee aangerande zussen (Carice en Jelka van Houten) weer zingend door Amerika in de camper van hun nieuw ontdekte draagmoeder (Holly Hunter, Oscarwinnares voor The Piano). Want in een feelgoodfilm gaan mensen geen dagen zitten huilen of angstig in een hoekje kruipen of zo snel mogelijk naar huis terug. In een feelgoodfilm gaan mensen lekker sleeën. De aanranding is louter een plotscharnier, zodat de draagmoeder (met een gericht schot in de voet van één der aanranders) haar biologische dochters kan redden. Dramatisch doel: versnelde bonding. Maar wel een paardenmiddel. Ik vind dit misbruik van misbruik. Grove gebeurtenissen waarvan de emotionele gevolgen slechts een huilbui duren maken bovendien de plot ongeloofwaardig.</p>


Kees Driessen

Gerelateerd