Benh Zeitlin. Beasts of the Southern Wild

Het is een mythe. Of eigenlijk: het ruwe, ongepolijste begin van een mythe. Als dit verhaal nog enkele generaties wordt doorverteld, kan het een klassiek heldendicht worden. Als ik Beasts of the Southern Wild zo bekijk, vallen de dingen op hun plaats.

In eerste instantie lijkt dit louter een rauw-realistisch, bijna documentair portret. Over een gemeenschap, en met name een zesjarig meisje en haar vader, die in Louisiana een eindje buiten de stad wonen in een bayou (een watergebied), in krakkemikkige, zelfgebouwde woningen. Zoals dat gaat in zo’n gemeenschap van buitenstaanders, wordt er veel gedronken en is de saamhorigheid groot. ‘De mooiste plek op aarde’ noemen de arme lui hun ‘Badkuip’ trots. ‘In de droge wereld hebben ze niks van wat wij hebben.’

En dan denderen oerbeesten voorbij. Grote, prehistorische zwijnen komen aanstormen met vernietigende kracht. Dit is een visioen, een mythologische metafoor voor de krachten die de gemeenschap...