Joe Wright. Anna Karenina

Anna Karenina (Tolstoj, 1877) is niet van oorsprong een toneeltekst. Dus dat kan de verklaring niet zijn voor de theatrale vormgeving waarin regisseur Joe Wright (Atonement, 2007) zijn heel aardige bewerking heeft gegoten. Anna Karenina is virtuoos gestileerd als een theatervoorstelling, inclusief alle omringende techniek en toneelknechten. Er wordt met decorstukken geschoven, de ene set verandert voor onze ogen in de andere, een deur leidt naar een volgende scène en iemand vlucht letterlijk door de coulissen weg.

Het is allemaal van een weldadige kunstmatigheid, met een voluptueuze aankleding van laat-negentiende-eeuws Rusland die niet wordt geremd door realisme. Maar heeft het ook een dieperliggende betekenis? Ja, die heeft het.

Want het aristocratische Rusland waarin de getrouwde Karenina (Keira Knightley) verkeert, is een en al theater. Dat blijkt, wanneer zij halsoverkop verliefd wordt op de jonge graaf Vronsky. Zoiets mag wel in high society, als je...