Essay / Het f-woord

‘Simone wil een jongetje zijn.’ Het staat er echt, in de rapporten van de kinderpsycholoog waar ik ooit naartoe moest omdat ik geen zin had in school. Zo weinig zin zelfs dat ik hoofdpijn veinsde. Dat vroeg om een analyse. Een analyse die vooral op mijn uiterlijk – hanenkam, legerbroek, wijd T-shirt – moest zijn gebaseerd, want ik weet zeker dat ik op tienjarige leeftijd nooit wenste een jongetje te worden. Ik bad ’s avonds laat achter mijn slaapkamerraam wel stiekem naar de maan in de hoop op een grootse verandering, maar dat ging nimmer over mijn geslacht. Ik bad dat ik met mijn favoriete gothic artiest Marilyn Manson op tournee mocht, dat ik een personage was in een avonturenboek en mee mocht in het malle ding van bobbistiek, ik bad dat ik de winnende goal scoorde op het landelijk ijshockeytoernooi. O ijshockey, dát moet de psycholoog hebben overtuigd. Een stick, een puck en een kut, dat kan natuurlijk niet.

Het was pas toen mij duidelijk werd...