Het tijdperk van tolerantie in steden als Amsterdam loopt ten einde. Dankzij de veranderende samenstelling van de bevolking en incidenten als de cartoonoorlog. Botho Strauss stelt het met genoegen vast, terwijl genoegen toch niet bepaald het begrip is waarmee je deze schrijver als eerste associeert. Zijn naam als auteur van cultuurpessimistische romans en toneelstukken was al ruimschoots gevestigd toen hij in 1993 in Der Spiegel het schotschrift ‘Anschwellender Bocksgesang’ publiceerde. Van toen af gold hij niet alleen meer als onheilsprofeet, maar kon hij bovendien als rechts-reactionair worden weggezet. Dat was niet helemaal juist. Want waar Strauss destijds furieus tegen tekeerging was evenzeer de dictatuur van het marktkapitalisme als die van de vrijblijvende kritiek daarop – wat hem betreft, kwamen die op hetzelfde neer. Hij waarschuwde dat wij historische krachten als godsdienst en nationalisme niet meer begrijpen omdat wij alleen het monetaire hier en nu aanvaarden....