Voor de PvdA’ers was het waarschijnlijk het aftreden van minister Ella Vogelaar, maar voor mij en de rest van de wereld bestond de politieke sensatie van 2008 toch uit de overwinning van Barack Obama.

Ik heb het afgelopen jaar veel over hem geschreven, hoopvol, angstig soms (redt ie het wel) en ook wel geïrriteerd (zijn omgang met doem-dominee Wright). Maar in die laatste kredietcrisisweken wist ik het zeker: hij zou het worden. Om me heen zoemde het latente racisme­-scenario rond, in de beslotenheid van de stemhokjes zouden die Amerikanen nooit voor een gekleurde president kiezen.

Het is altijd deftig je met stapels argwaan te omgeven, en mijn Obama-geloof maakte me op een zeker moment tot een dommerdje. Maar de man won, en toen kwam eigenlijk de grootste verrassing. Ik had me ingesteld op deze nieuwe president, maar ik had hem nog niet als zodanig voor me gezien. Misschien was zijn overwinning nog wel meer een beeld- dan een politieke revolutie. Want tijdens die...