‘Nééé!’ riep Evelien uit toen Sylvia het haar had verteld.
‘Tja,’ zei Syl, ‘het is toch echt waar. Ik ben zwanger. Van Sjoerd.’
‘Weet je het zeker?’
‘Natuurlijk schat, ik ben met niemand anders naar bed geweest.’
‘En hoe ver ben je nu?’
‘Vier maanden.’
‘Jezus.’ Evelien dacht aan de kliniek in Barcelona waar je tot in de zesde maand terecht kon. Ze had daar laatst een verhaal over gelezen. Schokkend vond ze het. Maar nu zou het wel eens van pas kunnen komen. Ze maakte zich op om erover te beginnen.
‘Ik wil het houden, Eef. Het heeft ook voordelen. Sjoerd is dood. Maar hij was goed. Oké, hij was helemaal niet goed. Ik zie je kijken. Maar zijn genen waren goed. Daar ben ik van overtuigd. En hij kan zich niet meer met het kind bemoeien. Dat is ook fijn. Het is helemaal van mij. Snap je?’
Evelien dacht na. Ze had zich haar zus, eerlijk gezegd, altijd al voorgesteld als een alleenstaande moeder. Sommige vrouwen hadden dat over zich. Sylvia was een loner. Maar ze had nog niet de leeftijd om wanhopig het zaad vast te houden van de eerste de beste man die haar had bezwangerd. Ze was pas vijfendertig. Ze kon nog zeker drie, vier jaar zoeken naar de juiste man, want wat is er nou leuk aan een kind in je eentje? Niks toch. Kinderen had je samen, al was het maar voor de logistiek. En voor het geld. Kinderen waren gedoe – dat moest je samen doen. Nog los van het feit dat het een goeie zaak was, voor een vrouw, om een leuke, betrouwbare man aan de haak te slaan – daar kon je mee verder, daar kon je oud mee worden. Niets erger dan vrouwen van tegen de vijftig die geen man hadden. Het waren geen oude vrijsters, maar ook geen jonge meiden meer en ze hadden iets pathetisch. Aan de andere kant: het waren ook leuke, vrijgevochten wijven, waar Evelien best jaloers op was; ze hadden geen verplichtingen, geen gezinnen, geen zeikerige mannen – alleen maar leuke banen en leuke afspraken in het weekend, ze leefden van en voor de wind, dat kon zij niet zeggen. ‘Lieverd,’ zei ze, ‘zonder man is het niet te doen.’
‘Ach, tuurlijk wel,’ riposteerde Sylvia, ‘waar heb je nou een man voor nodig? Hij kan niet baren, geen borst geven, geen luiers verschonen.
Het enige dat hij kan is het kind naar de crèche brengen. Nou, dat kan ik zelf ook wel.’
‘Syl, wist Sjoerd dat je zwanger was?’ vroeg Evelien voorzichtig.
‘Ja.’
‘En?’ Evelien herinnerde zich hoe lullig Sjoerd Sylvia had behandeld, maar ze zag daar ook wel iets logisch in, ineens: dat zag je vaak bij mannen die overvallen werden door het nakende vaderschap. Ze waren trots, aan de ene kant, maar ook woedend, aan de andere kant, want ze voelden zich genaaid – plastischer kon je het niet zeggen. En ze waren ook meestal genaaid. In de valkuil van gespreide benen, en ineens stonden ze dan oog in oog met een vrouw die per se een kind wilde, en de rest.
‘Hij wilde het er niet over hebben, hij deed net alsof het niet zo was, maar soms ook wel, dan was hij er heel soft en lief over. Hij wist het gewoon niet, geloof ik. Als het maar een jongen wordt, zei hij dan. Of een meisje. Hoe meer meiden hoe beter.’
‘Niet echt een helder standpunt,’ zei Evelien.
‘Hij was leuker dan je denkt,’ zei Sylvia fel. ‘Een engerd, oké, ik geef het toe, maar ook een schat. Jullie kenden hem niet.’ Ze leunde achterover in de bank en streelde haar buik. Ze was inderdaad goed zwanger. Hoe kon Evelien dat gemist hebben?
‘Jullie?’ vroeg ze.
‘Jij, en Harko en de buitenwereld,’ zei Syl, en toen brak haar stem en begon ze te snikken.
Wat moest Evelien doen? Haar zus troosten? Ze wilde het maar wat graag, maar wat hielp het? Haar zus zou altijd de snol zijn die een kind had van een gangster, toch? Dat was ook onnozel eigenlijk, hield ze zichzelf voor; Sjoerd zou binnen een paar maanden vergeten zijn, hier en daar nog opduiken in een artikel in de krant, foto van zijn partytent erbij, maar dat was het dan ook. Sylvia was vrij om te doen en te laten wat ze wilde, met het kind. ‘Schat, ik ben heel blij voor je,’ zei Evelien, en ze omhelsde haar zus, ‘je wordt moeder.’
Wordt vervolgd