‘Persen schat,’ riep Marieke de vroedvrouw, terwijl ze op haar horloge keek – het was Evelien niet duidelijk of dat nou met Sylvia’s weeën te maken had of dat Marieke gewoon haast had. Het laatste, dacht ze malicieus.

‘Godverdomme, het lukt niet!’ schreeuwde Sylvia. Haar gezicht was rood aangelopen, haar blonde haar kletsnat. ‘Kunnen we niet naar het ziekenhuis?’

‘Schat, rustig nou,’ suste Evelien die de klamme hand van haar zus vasthield. ‘Goed ademhalen, kom, we gaan tellen.’

‘Tellen?’ kreunde Sylvia verbaasd.

Maar Evelien was al begonnen, ‘1…2…3…’

En haar zus gilde het alweer uit. Zes seconden tussen de weeën. Ze keek naar Marieke, die haar schouders ophaalde. Zou ze dat wijf gewoon de deur uit schoppen? Een beetje vrouw kon alleen bevallen, zo deden ze het vroeger ook. Wat had je aan zo’n hip wijf dat verdomd nog aan toe ook nog stiekem op haar mobieltje keek of ze soms berichten binnen had gekregen. Oké, het was laat, en ze hadden haar zo...