&#8216;Ben je nou nog ziek mam?&#8217; vroeg Regina toen Evelien voor de vierde keer op rij niet aan de ontbijttafel verscheen. Dochterlief had haar hoofd om de hoek van de slaapkamerdeur gestoken en keek haar moeder sceptisch aan.
&#8216;Ja schat,&#8217; kreunde Evelien. Ze zou van alles kunnen, geen probleem, maar alles deed ook verschrikkelijk pijn. Opstaan alleen al was een kwelling.
&#8216;Is de dokter al geweest?&#8217;
&#8216;Dokters weten niks,&#8217; beet Evelien terug. Ze had een hekel aan huisartsen.
&#8216;Nou ja, als je vanmiddag nog zo ziek in bed ligt, bel ik hem wel,&#8217; zei Regina streng. Ze sloot de deur zachtjes. &#8216;Dag mam!&#8217; riep ze nog.
Toen iedereen weg was, hing er een bijna beklemmende stilte in huis. Evelien dommelde een beetje weg, maar werd wakker van het geluid van een drilboor in de binnentuin. Even later stond ze naast haar bed. Het duizelde haar. Ze vond haar telefoon en belde de huisarts.
&#8216;U heeft griep, mevrouw?&#8217; vroeg de assistente die ze aan de lijn kreeg, &#8216;dan moet u eigenlijk naar het spreekuur komen.&#8217;
&#8216;Maar ik ben te ziek om naar het spreekuur te komen,&#8217; piepte Evelien.
&#8216;Ik versta u heel slecht&#8230;&#8217;
&#8216;Bij de buren zijn ze aan het verbouwen, geloof ik. Mijn hoofd valt er zowat af. Zo&#8217;n koppijn heb ik&#8230;&#8217;
&#8216;Daar kan de dokter natuurlijk ook niets aan doen.&#8217;
&#8216;Aan mijn hoofdpijn?&#8217; Het moest toch niet gekker worden! &#8216;Aan de verbouwing bij uw buren,&#8217; zei de assistente monter. &#8216;Heeft u een ogenblikje? Er komt een andere lijn binnen.&#8217;
Voor ze iets kon zeggen, was ze doorverbonden met nondescripte liftmuziek. Daar stond tegenover dat de drilboor even stil was. &#8216;Ja, daar ben ik weer,&#8217; klonk de assistente, &#8216;de dokter kan tussen vier en vijf uur vanmiddag even bij u langskomen.&#8217;
&#8216;Fijn,&#8217; mompelde Evelien en prompt klonk de drilboor weer. Het leek verdomd wel alsof die uit het huis van de buren kwam. Het zou toch niet zo zijn dat die ineens de zaak gingen verbouwen? Ze trok de gordijnen van de slaapkamer open. Bij de buren in de tuin waren vier mannen met gele helmen op aan het werk. Een bediende de drilboor, de rest was bezig in de koude grond te hakken. Als er één reden was om te verhuizen, dan waren het de buren wel, vond Evelien. Het leek wel alsof er om de drie maanden andere mensen woonden, en allemaal hadden ze andere plannen &#8211; keuken die eruit gesloopt moesten worden, entresols aangelegd en weer verwijderd, plafonds die authentiek gestukadoord moesten, of juist niet, open haarden die kwamen en gingen, het was om gek van te worden. In een opwelling belde ze Harko.
&#8216;Wat is er schat?&#8217; klonk het geruststellend, maar ook een beetje geïrriteerd. Meneer werd niet graag op zijn werk gestoord.
&#8216;Ik wil verhuizen, ik wil hier weg, nou zijn die verdomde buren een hele extra kamer in de tuin aan het bouwen!&#8217;
&#8216;Rustig schat, rustig&#8230;&#8217;
Ze gooide de balkondeuren open en hield haar telefoon als een microfoon gericht op de bouwvakkers. De drilboor had net gezelschap gekregen van zo&#8217;n jekkermachine. &#8216;Hoor je het nou?!?&#8217;
&#8216;Ik hoor het,&#8217; zei Harko, &#8216;maar ik ga nu een tunnel in, dus de verbinding&#8230;&#8217; En inderdaad, die viel weg.
&#8216;Hé dame! Kopje koffie?&#8217; riep een van de bouwvakkers. Wat wilde die eikel nou, dat ze koffie voor hen ging zetten? Ze sloeg de balkondeuren dicht en hoorde de mannen lachen. Ze was zo kwaad dat ze pas halverwege het afdrogen na het douchen bedacht dat ze ook nog ziek was. Hoe laat zou die hansworst van een dokter ook al weer komen? Vier uur? Wat moest ze tot die tijd doen? Ze kon moeilijk gezellig in de keuken de krant gaan zitten lezen met die teringherrie. Waarom waren ze Amsterdam niet al jaren geleden ontvlucht? Omdat zij niet wilde. Harko wilde best naar Baarn. Maar Evelien zag het er van komen dat zij dan in de bossen opgesloten zat en hij lekker op een pied-a-terretje in de stad kon rommelen. Angst was het geweest &#8211; ze was eigenlijk altijd bang geweest, voor alles, voor iedereen. Ze ging nu eerst het stadsdeel eens bellen over de bouwvergunning van de buren. Ja, dat ging ze doen.
Wordt vervolgd