‘We staan voor een raadsel,’ zei dokter De Wit, en zijn mooie, helder blauwe ogen keken Evelien recht aan. ‘U mankeert niets.’ Hij glimlachte. ‘Nou ja, inwendige kneuzingen, een maagperforatie en een buikwandbloeding, maar we kunnen niet verklaren waarom u uw stem kwijt bent.’
‘Mooi is dat,’ bromde Harko. Hij had voor Evelien een mooi blocnote gekocht waar ze haar vragen en opmerkingen op kon schrijven en keek nu toe hoe ze schreef.
‘Ik wil naar Amsterdam.’
‘Mijn vrouw wil naar Amsterdam,’ las Harko voor.
Dokter De Wit en zijn collega keken elkaar aan. Het zou toch niet aan Zwolle liggen dat hun patiënte haar stem kwijt was? Waarom zouden ze in Amsterdam wel weten hoe het kwam? ‘Moet u horen,’ sprak De Wit met sonore, warme stem, ‘ik ben al twintig jaar kno-specialist. Als ze het in het westen niet weten, halen ze mij, soms per helikopter – ik denk echt niet dat ik u beter af bent in het VU of het AMC.’
‘Ik wel,’ krabbelde Evelien furieus.
‘Waarom dan, mevrouw?’
‘Ik wil bij mijn kinderen in de buurt zijn,’ schreef ze op.
‘Dat lijkt me logisch,’ zei De Wit, ‘en zodra u vervoerd kunt worden, kunt u naar ze toe. Ik denk dat dat nog een dag of twee duurt.’
Harko zuchtte. Hij logeerde al een week in hotel Wientjes in hartje Zwolle. De kinderen had hij ondergebracht bij vriendjes en vriendinnen. Regina was een keer met de trein naar Zwolle gekomen, bij wijze van verrassing. Julia belde iedere avond, maar het was moeilijk praten als je geen stem meer had.
‘Ik denk toch echt dat het de shock is,’ concludeerde dokter De Wit nu, hij had al een hand aan de deurklink. ‘Vandaag of morgen kunt u weer zingen als een nachtegaal.’
Alsof dat er toe deed!
De heren doktoren vertrokken en Evelien en Harko bleven alleen achter. Ze wist wat er ging komen en ze zag er erg tegenop. Ze kon aan zijn gezicht zien wat hij wilde weten. Wat ze in Meppel had gedaan, waarom ze in dat hotel had gezeten, en met wie. Maar ze kon het zich echt niet herinneren, zoals ze ook van het ongeluk zelf niets meer wist. Het was net alsof er een hap uit haar leven was genomen. Ze wist niet door wie, maar dat het haar eigen schuld was, stond als een paal boven water. ‘Schat, ik hou van je,’ schreef ze op haar blocnote.
Harko pakte de pen uit haar hand.
‘Ik ook van jou,’ schreef hij op.
‘Ophangen,’ krabbelde ze onder zijn woorden, en ze wees naar het prikbord naast het bed. Er hing nog niets op.
Harko scheurde de bladzijde uit haar blok en prikte hem met vier vrolijke pushpins op het bord. Daarna ging hij bij het raam staan. ‘Ik snap het niet, schat. We houden van elkaar. Maar toch ga je er zomaar op een dag vandoor. Wat was het plan?’
Dat wist ze dus niet.
Had ze een plan gehad? Ze was dus zomaar op een dag naar Meppel gereden. Daar had ze een hotel gevonden. In de buurt. Een mooi hotel ook nog. Een typisch liefdesnest, als ze Harko moest geloven, een hotel voor wandelende senioren en vreemdgangers met een expense-account. Hoe was ze daar terechtgekomen? Ze had geen idee. Ze lag er ’s nachts wakker van. Dan hoorde ze in de krochten van het ziekenhuis telefoons en infusen bliepen, mensen rochelen en verpleegsters op hun slippers door de gangen glijden. Om haar heen gingen mensen dood, maar zij leefde. Moest ze blij zijn? Dat was ze wel, maar waar was haar stem?
‘Ik word gek,’ schreef ze op haar blocnote.
‘Ik ook,’ zei Harko toen hij het gelezen had. Hij bedoelde niet dat hij met haar meevoelde, maar dat hij gek werd van onzekerheid over dat hotel en wat zich er mogelijkerwijs zou kunnen hebben afgespeeld. Ze zou eigenlijk heel kwaad op hem moeten worden. De egoïst. Maar ze was blij dat hij er was. Ze kon zich het leven zonder hem niet echt voorstellen – hoe pathetisch dat ook klonk. Als ze alleen haar stem maar snel terugkreeg, dan zou ze vast ook meteen kunnen vertellen wat haar naar Meppel had gedreven. ‘Ik ben moe,’ schreef ze op, ‘jij ook hè? Ga lekker naar de meiden in de stad, ik red me wel.’
‘Ik blijf hier,’ zei hij en hij kwam naast haar zitten. De zon gooide voor de gelegenheid een paar mooie, oranjerode stralen door het raam. Hij zoende haar teder.
Wordt vervolgd