En weer werd Evelien wakker in het ziekenhuis, deze keer met een paar dikke, harde watten in haar mond. Aan het voeteneinde stond de specialist die haar geopereerd had. Hij pulkte met zijn dikke wijsvinger in zijn oor. Het duurde even voor hij in de gaten had dat zijn patiënt wakker was geworden. De vinger veegde hij snel af aan zijn witte jas.
‘Daar bent u weer,’ zei hij vrolijk, ‘de operatie is goed verlopen, mevrouw. Ik verwacht dat u gewoon weer kunt praten binnenkort.’
Binnenkort?
Evelien keek om zich heen. Nergens zag ze haar blocnote. Ze gebaarde met haar handen en keek zo vragend mogelijk. Ze voelde zich pico bello en wilde naar huis. Maar die verdomde watten moesten wel uit haar mond.
‘Het is een heel klein sneetje dat we hebben gemaakt, en het is mooi gehecht,’ vervolgde de dokter, ‘die watten kunnen er straks uit.’ Hij stak zijn wijsvinger weer in zijn oor. Wat had die man toch aan zijn oor? Evelien probeerde iets te zeggen, en ze merkte dat er inderdaad iets was veranderd in haar keel; de woorden kwamen, maar het waren nu de watten die de zaak bemoeilijkten. Ze werd er bijna vrolijk van, in ieder geval opgewonden. Zodra de dokter weg was, ging ze die watten uit haar mond halen, ha!
‘Ik ga u nu verlaten,’ sprak de dokter plechtig, ‘zometeen, of over een uurtje, komt er een assistente om u van die watten te verlossen. Trekt u ze er niet zelf uit, want dan kunt u de hechtingen beschadigen. Praat ook niet te veel, in het begin, want dan kunnen ze ook beschadigd raken. Het zal nog wel een beetje pijn doen en raar aanvoelen, maar dat gaat over. De hechtingen verdwijnen vanzelf, die lossen op. Verder nog iets van uw dienst?’
Evelien schudde van nee.
‘Dan ga ik maar,’ zei de man, en even had Evelien het idee dat hij iets op zijn lever had of iets van haar wilde. Hij bleef maar dralen, leek het wel, en misschien was die vinger in zijn oor een teken van zenuwachtigheid: durfde hij iets niet te zeggen. Maar ze had geen zin er lang over na te denken en deed haar ogen dicht. Alsof ze ineens heel moe was, dat moest een arts toch begrijpen? De dokter begreep het, hoewel hij naar haar smaak wel nog heel lang aan het bed bleef staan, en verdween.
Daar lag ze dan.
Ze begon voorzichtig met twee vingers aan de watten in haar mond te plukken. Ze trok er eentje uit. Het was een soort tampon. Er zat een eenzaam, klein bloedspettertje op. Ze probeerde iets te zeggen, en het lukte. ‘Ik ben er weer.’ Het klonk nog onwennig en schor, en het deed pijn, maar het was duidelijk – ze had haar stem terug. Ze wurmde de tampon terug in haar mond en wachtte op de assistent die een half uur later kwam, een jonge homo met een rode bril en van dat blonde haar vol gel dat in een lullig kuifje rechtop stond. Hij maakte een heel spektakel van het aantrekken van zijn antiseptische handschoenen, en toen kwam hij naast haar staan.
Ze opende haar mond.
‘U heeft er al aangezeten hè,’ zei hij terwijl hij over haar heen boog. Hij had een nare, rotte adem en stak zijn plastic vingers in haar mond.
Ze knikte.
Hij trok de watten er fluitend uit.
‘Zo, daar ben ik weer,’ herhaalde Evelien haar tekst van zo-even. Dat was toch hoe ze zich voelde. Alsof ze was weggeweest, en nu weer terug was uit de duisternis.
‘Het ziet er goed uit,’ zei de assistent, ‘ik ga het nog schoonmaken en dan bent u weer helemaal het vrouwtje. Niet te veel praten alleen.’
Het vrouwtje, dacht Evelien.
De assistent werkte met een wattenstaafje en een ontsmettingsmiddel in haar mond. Ze voelde iets schrijnen, een klein wondje, maar het stelde weinig voor. Ze had zin om iets te zeggen. Maar wat? Had ze haar telefoon bij zich? Harko zou toch komen?
‘Klaar,’ zei de assistent, ‘ik zal de zuster roepen met uw kleren, dan kunt u gaan. Niet meteen als een kip zonder kop gaan kletsen hoor.’ Hij lachte een schelle lach en huppelde de kamer uit. De deur liet hij open staan.
‘Hé mam,’ klonk ineens de stem van Regina, ‘hoe gaat het nu?’ Ze stak haar hoofd om de hoek van de deur.
‘Ik ben er weer,’ zei Evelien. Driemaal is scheepsrecht, dacht ze er achter aan en ze lachte. Ook dat lukte weer.
Wordt vervolgd