Met enige regelmaat bracht Evelien een bezoek aan de kamers van Julia en Regina, als ze er niet waren. Ze vond eigenlijk dat ze het niet moest doen, maar aan de andere kant was het ook gewoon nodig. De meiden hadden recht op hun eigen wereld, maar zolang ze hun eigen wasmand niet naar beneden konden dragen en hun vieze onderbroeken onder het bed verzamelden, was een moeder nog nodig. Niet dat ze van de gelegenheid gebruik maakte om hun kamers op te ruimen – vooral Julia maakte er altijd een ontzettend zootje van – zo ver ging ze niet. Maar als ze dan ’s avonds als de meiden voor de tv hingen, zei dat ze hun kamers op moesten ruimen, op straffe van televisieloze avonden, dan kreeg ze de wind van voren.

‘Je bent weer op mijn kamer geweest, ik heb het wel gezien!’ riep Julia dan uit, ‘je weet toch dat het verboden is?!?’

Er hingen inderdaad allemaal bordjes op Julia’s deur. ‘Wie verder gaat, sterft.’ ‘Geen moeder in mijn kamer!’ Dat soort dingen.

‘Mam, hou er...