‘Surprise, surprise!’ sms’te Harko haar. En daarna volgde er een tijdje niets. Verwachtingsvol zat Evelien met haar telefoon in haar hand. Wat een stom gedoe eigenlijk, dat sms’en. Zat je ineens gespannen naar zo’n klein beeldschermpje te loeren in de hoop dat daar het geluk vandaan kwam. Na een minuut of vijf hield ze het voor gezien. Een beetje zorgen maakte zich ze toen wel: was het smsje wel voor haar bestemd geweest? Had meneer de rest van de verrassing aan een ander ge-sms’t? Of was hij gewoon vergeten waarmee hij haar wilde verrassen? Ook typisch Harko. Nou ja, misschien moest-ie ineens een meeting in.

Drie kwartier later kwam het antwoord. ‘We gaan naar Parijs. Ik heb alles geregeld voor de meiden. Een heel weekend samen met zijn tweeën.’ Kijk eens aan, dacht ze, wat een actie – waar heb ik dat aan te danken?

‘Nergens aan, gewoon zomaar, ik had er zin in,’ zei Harko toen ze een paar dagen later op vrijdagochtend in de Thalys zaten, ‘leuk hè?’

‘Geweldig,’ zei Evelien, en...