Regina en Julia hadden niet veel zin om mee te gaan naar Sylvia in Brasschaat. &#8216;Ze is jarig, jongens,&#8217; pleitte Evelien, &#8216;en ze wil met julie shoppen in Antwerpen. Antwerpen is een te gekke stad.&#8217;
&#8216;Pech gehad,&#8217; zei Regina, &#8216;eerst nooit wat van je laten horen en dan moeten we ineens opdraven.&#8217;
&#8216;En het is slecht weer,&#8217; deed Julia een duit in het zakje.
&#8216;En ik heb geen geld om te shoppen,&#8217; voegde Regina er aan toe.
&#8216;En ik heb niks nodig,&#8217; overtrof Julia.
&#8216;En ik wil gewoon niet. Dan moeten we vroeg weg. Ik wil zaterdag uitslapen.&#8217;
&#8216;Niet zo zeiken, dames,&#8217; onderbrak Harko, &#8216;jullie gaan gewoon gezellig met mama op stap. Jullie krijgen van mij honderd euro om in Antwerpen iets leuks te kopen.&#8217;
Evelien keek hem scherp aan. Wat was dit voor gekkigheid? Even schoot het door haar heen dat hij hen misschien weg wilde hebben, maar waarom? Nou ja, misschien wilde hij lekker een weekendje in zijn eentje rondklooien, eens een keer zonder dat gekissebis en getut om hem heen. Een man met alleen maar vrouwen in huis had het ook niet makkelijk.
&#8216;Honderd voor ons tweeën, of honderd per persoon?&#8217; kwam Regina snel ter zake.
Harko zuchtte. Evelien was benieuwd wat hij zou zeggen. &#8216;Allebei honderd euro,&#8217; zei hij.
&#8216;Ik honderd en Regina honderd?&#8217; Julia wilde nog meer duidelijkheid.
&#8216;Jij honderd, en Regina honderd,&#8217; bromde haar vader, &#8216;ik heb er nu alweer spijt van. Ondankbare meiden zijn jullie!&#8217;
&#8216;Ach nee, pap,&#8217; riep Juul uit, en ze nam een aanloop om bij hem op schoot te springen. Julia deed dat nog wel eens, een enkele keer, haar vader knuffelen. Regina moest er niets meer van hebben. Maar ja, die had een vriendje.
De volgende dag vertrokken ze in alle vroegte en ze waren de straat nog niet uit of het ging mis, dat wil zeggen: Evelien lette even niet goed op en vergat dat rechts voorrang had. Ook als er het ene moment niets te zien was, en het andere moment een Morris Mini waar ze bovenop knalde; nou ja, zo klonk het in ieder geval. Verder was het geen echte knal, want de airbags bleven gewoon zitten waar ze zaten. Als ze er al zaten, want vroeg Evelien zich altijd af, bestonden die dingen eigenlijk wel?
De grote Volvo had de Mini van de weg gedrukt, en tegen een prullenbak. De bestuurder kon er pas uit toen Evelien een stukje achteruit was gereden. Het was een kleine, donkere vrouw in een zwart setje dat schreeuwend uit het wrakje klom. &#8216;Wat ben jij nou voor trut! Rechts heeft voorrang, huisvrouw! Muts. Godverdomme, mijn hele auto naar de klote. En al dat gezeik. Ik moet naar de kapper. Jezus. En kijk nou, mijn lieve autootje!&#8217; Ze begon te huilen.
Evelien wist niet goed wat ze moest doen. Wat deed je in zo&#8217;n geval? De politie bellen? Formulieren invullen? Ze keek even naar de voorkant van haar Volvo. Niets aan de hand. Een krasje. Ze kon gewoon naar Brasschaat rijden. Regina en Julia waren ook uitgestapt en stonden schaapachtig naar de vernielde Mini en de huilende vrouw te kijken. &#8216;Daar is niet veel van over,&#8217; zei Regina op een gegeven moment, &#8216;goed gedaan mam. Daar gaat ons uitje.&#8217;
Daar was de politie al.
Uit het Golfje stapten twee dames met van die brede heupen en blonde, praktische kapsels. &#8216;Wat is hier gebeurd?&#8217; vroeg de een. De ander liep op haar klossende schoenen om de Mini heen.
&#8216;Wat denk je?&#8217; snotterde de vrouw, &#8216;de trut daar geeft geen voorrang en bam. Moet je nou kijken, zij heeft niks, en mijn Mini is helemaal naar God. En ik moet naar de kapper.&#8217;
Dat was nou de tweede keer dat ze het zei. Evelien was van de schrik bekomen en vroeg zich af waar de Mini ineens zomaar vandaan was gekomen. Er was toch echt niets in beeld toen ze de bocht om wilde. De agentes stapten op haar af. Ze trokken hun blocnote alsof het een pistool was. &#8216;Ik stond stil,&#8217; loog Evelien een klein beetje, er was geen verkeer, en toen ik optrok, vloog ineens die Mini voorbij.&#8217;
&#8216;Vuile bitch!&#8217; gilde de Mini-vrouw.
&#8216;Ik kan getuigen,&#8217; zei Regina dapper. &#8216;Er was niets te zien toen we optrokken.&#8217;
&#8216;Ze liegen, ze liegen!&#8217; riep de Mini, &#8216;rechts heeft voorrang! Mijn hele auto is naar de klote, kijk nou toch?!?&#8217; Iedereen keek naar de verfrommelde Mini. En de agentes namen contact op met het hoofdbureau om de technische dienst erbij te roepen. Het ging een langdurige kwestie worden.
Wordt vervolgd