‘Dat meen je niet!’ gilde Sylvia. Evelien had er meteen spijt van dat ze haar zus in Brasschaat had opgebeld om te vertellen dat ze er serieus over nadacht bij Harko weg te gaan.

‘Nou ja,’ zwakte ze meteen af wat ze tot nu toe had gezegd, ‘ik denk er wel eens over na. Dat is toch normaal? We zijn al vijftien jaar getrouwd en bijna twintig samen.’

‘Zo lang al?’ schetterde het uit de telefoon. Syl reageerde altijd op de verkeerde details. ‘Dat wist ik helemaal niet!’

Evelien zuchtte.

‘Ik hoor je wel hoor,’ klonk het vanuit Brasschaat, ‘altijd die zucht van de oudere zus die denkt dat haar jongere zusje een beetje gek is. Leuk. Waarom bel je me dan?’

Dit was een verrassende wending, dat kon Evelien niet ontkennen. Zou het inderdaad mogelijk zijn dat haar zus eindelijk een beetje verstandig werd? Ze zuchtte bijna opnieuw, maar hield zich in. ‘Mijn excuses, sorry,’ zei ze, ‘ik bedoelde er niets mee. Ik zuchtte gewoon. Jezus, dat kan toch?’

‘Rustig nou maar,’ suste Sylvia, ‘rustig nou...