Moederdag – en wat kreeg ze? Een beha die veel te groot was. Wel een mooie, daar niet van – een paarse Aubade met gele bloemen, maat 75D. Zou het een grapje zijn?
Ze keek de meiden aan. Ze zaten poeslief op het voeteneind van het bed. Harko lag lekker warm tegen haar aan – hij deed alsof hij nog sliep, maar ze voelde dat hij wakker was. De dames hadden een ontbijt gemaakt; al een uur voor ze de slaapkamer binnenkwamen, had Evelien ze in de keuken horen stommelen en ruziën. Maar het ontbijt mocht er wezen: gekookte eieren, aardbeien, beschuit, meloen, sinaasappelsap, vers geperst, koffie met geklopte melk – ja, je kon merken dat ze groot werden. Maar waar die beha nou op sloeg, mooi ingepakt, goudkleurig papier, strikje erom heen, van verre had ze al aan zien komen wat het was. Maar waarom zo groot? En waarom zat er geen slipje bij?
‘Jullie hebben de verkeerde maat jongens,’ zei ze uiteindelijk. Harko had de Europese, Amerikaanse en Franse maten al eerder verward als hij vanuit het buitenland een
cadeautje voor haar meenam – het was moeilijk; ze had 70B, maar in het Frans was dat 85, en soms ook niet, afhankelijk van waar je de beha kocht.
‘Nee hoor,’ zei Julia giechelend.
‘We hebben een hele speciale verrassing, kom op pap,’ drong Regina aan.
Harko deed omstandig alsof hij nog diep sliep. Geeuwend en wiekend met zijn armen kwam hij onder de dekens vandaan. ‘Waar is mijn bril?’ vroeg hij, nadat hij Evelien op haar mond had proberen te zoenen. Dat was mislukt, de zoen kwam op haar neus terecht. Hij rook niet lekker, maar het was goed bedoeld.
‘Pappa’s bril, jongens, waar is pappa’s bril?’ Het was wel eens vermoeiend, een man met een leesbril, en helemaal vermoeiend was het dat hij die bril altijd kwijt was, of deed alsof. Het hele gezin draaide soms om die verdomde bril. Deze keer kwam hij onder zijn kussen vandaan. Wie bewaarde zijn leesbril nou onder zijn kussen in bed?
Niet alleen de bril kwam te voorschijn, maar ook een grote envelop, en ineens had Evelien een onbestemd en onaangenaam voorgevoel. Met tegenzin nam ze de envelop aan.
‘Openmaken!’ riepen Juul en Regina.
Harko keek haar schaapachtig aan.
Ze maakte de envelop langzaam open en trok er een vette folder van het Esthetisch Centrum Amsterdam uit, de Jan van Goyen Kliniek, voor neuscorrectie, buikwandcorrectie, face- en halslift, borstlift, liposuctie, refertilisatie, BIB maagballonnen en, inderdaad, borstvergroting. Uit de folder gleed een door de Julia gemaakte cheque: ‘Goed voor één extra Cup, van A naar C, en twee borsten!’ stond er op.
‘Schat, dan past de beha nog niet,’ mompelde Evelien. Ze wist niet goed of ze woedend moest zijn, verdrietig, blij of hysterisch. Haar borsten stelden niet veel voor, dat gaf ze meteen toe, maar ze had er nooit iemand over horen
klagen. De meiden maakten er wel eens grappen over, maar haar man? Ze keek hem aan.
‘Grapje,’ zei hij. Hij keek er schalks bij. Straks begon hij nog over partnerruil – ze had net nog in de NRC gelezen dat dat weer helemaal aan het terugkomen was. Ze mocht aannemen dat hij daarmee zou wachten tot de kinderen weg waren.
‘Is het een grapje, jongens?’ vroeg ze.
‘Meer een idee,’ zei Regina voorzichtig. ‘Hè, pap?’
Harko schraapte zijn keel. ‘Laat maar zitten,’ zei hij toen. ‘Ik denk dat het niet zo’n goed idee was, toch. Kom Juul, geef mamma eens een kopje koffie. En ik wil wel een glaasje jus. Het is moederdag.’
Evelien legde de folder en de cheque op haar nachtkastje. Ze begon het wel grappig te vinden. Een origineel cadeau was het zeker. Nieuwe tieten – wat was er ook tegen? Ze had er eerlijk gezegd wel eens over nagedacht – vooral omdat ze erg van decolletés hield, en sinds de kinderen had ze toch wel heel erg weinig, en nu ze ouder werd, zakte het nog weg ook. Aan de andere kant: ze vond het geen pas geven dat Harko de meiden in zijn eigen verlangen had betrokken, hoewel, ze had hem er eigenlijk nooit over gehoord, behalve dat hij voor de tv wel eens opmerkte dat iemand goed voorzien was. ‘Mooie tieten,’ mompelde hij dan.
‘Ik weet het niet,’ zei Evelien voorzichtig, ‘het is een gek cadeau. Stel je voor dat er iets mis gaat en dat ik straks met twee van die ballonnen loop die veel te hoog zitten?’
Daar moesten de meiden, en Harko, smakelijk om lachen.
Wordt vervolgd