Ze lagen in bed, Evelien met een reisgids van Nice en de Côte d’Azur, Harko met de weekbladen. Ze waren er vroeg ingedoken. Glaasje wijn erbij, chocolaatje – televisie aan, Barend en Van Dorp, zonder geluid. Straks gingen ze vrijen, dat was stilzwijgend de afspraak. Het had toch wel wat als je daar zonder passie en hartstocht toe kon komen, eigenlijk. Gewoon: je deed het en het was lekker.

‘Zeg, weet je,’ begon Harko ineens. ‘Zullen we nog een kind nemen?’ Hij keek haar schalks, maar terloops aan, de leesbril op het puntje van zijn neus die de laatste tijd wel iets dikker leek te worden. Zou dat de leeftijd zijn?

‘Uh?’ reageerde Evelien. Ze lag net over Cannes te lezen. Dat was misschien nog wel leuker dan Nice, en zeker als ze met zijn tweetjes gingen. Een fijne suite aan zee, beetje brunchen op het strand, wat shoppen: perfect. Ze had het weekend al geprikt, over drie weken, en Sylvia zou overkomen om op de kinderen te passen. Maar wat hoorde ze nu? Ze geloofde...