Evelien bracht Julia naar bed. Af en toe deed ze dat nog. Julia vond dat heerlijk. En zelf vond Evelien het ook wel wat hebben. Het was een perfect moment om wat met Juul te praten. Aan tafel durfde ze lang niet alles te zeggen, omdat haar oudere zus erbij zat. En Regina wist niet alleen alles beter, ze was ook bijzonder goed van de tongriem gesneden. Julia klapte daar makkelijk van dicht, hoewel ook zij niet op haar mondje was gevallen. Het onderwerp dat Evelien deze avond aan wilde snijden was Kees – de hond die zodra Julia in bed was geschoven bij haar onder de dekens kroop.

‘Juul, dat is niet goed, dat Kees bij jou slaapt,’ begon ze.

‘Waarom niet, mam? Ik vind het gezellig. En Kees ook,’ antwoordde Julia. Ze knipperde opzichtig met haar lange wimpers, zoals ze altijd deed als ze iets gedaan wilde krijgen.

‘Ik heb er een boekje over gelezen,’ ging Evelien verder, ‘een hond moet zijn plaats weten in het gezin waar hij woont. En zijn plaats is helemaal onderaan....