Evelien bracht Julia naar bed. Af en toe deed ze dat nog. Julia vond dat heerlijk. En zelf vond Evelien het ook wel wat hebben. Het was een perfect moment om wat met Juul te praten. Aan tafel durfde ze lang niet alles te zeggen, omdat haar oudere zus erbij zat. En Regina wist niet alleen alles beter, ze was ook bijzonder goed van de tongriem gesneden. Julia klapte daar makkelijk van dicht, hoewel ook zij niet op haar mondje was gevallen. Het onderwerp dat Evelien deze avond aan wilde snijden was Kees – de hond die zodra Julia in bed was geschoven bij haar onder de dekens kroop.
‘Juul, dat is niet goed, dat Kees bij jou slaapt,’ begon ze.
‘Waarom niet, mam? Ik vind het gezellig. En Kees ook,’ antwoordde Julia. Ze knipperde opzichtig met haar lange wimpers, zoals ze altijd deed als ze iets gedaan wilde krijgen.
‘Ik heb er een boekje over gelezen,’ ging Evelien verder, ‘een hond moet zijn plaats weten in het gezin waar hij woont. En zijn plaats is helemaal onderaan. Anders gaat hij het hele gezin overnemen, dan denkt ie dat hij de baas is.’
Juul keek haar aan.
‘En dat is verwarrend voor een hond. Want dan denkt ie dat het allemaal om hem draait, maar dat draait het natuurlijk niet. Daarom blaft Kees de laatste tijd ook zoveel. Hij mag eigenlijk ook niet meer bij jullie op de bank zitten als jullie tv kijken.’
‘Mam, doe niet zo stom!’
‘Echt schat, het is niet goed voor Kees. Weet je hoe groot de hersenen van Kees zijn?’ Evelien had daar zelf al lezend nogal van opgekeken. Een hond van Kees’ formaat had hersenen ter grootte van een pinda. En hij kon je nog zo trouwhartig en intelligent aankijken, hij was eigenlijk oliedom. Ze duidde met twee vingers de omvang van Kees’ intelligentie aan.
‘Geloof ik niks van,’ zei Julia meteen, ‘Kees is hartstikke slim. Hij begrijpt mij helemaal. Hè Kees?’ Ze woelde onder de dekens, en verdomd: Kees gromde instemmend.
‘Toch vind ik het niet goed dat ie bij jou slaapt. Kees moet in zijn eigen mand slapen. Klaar. Het is een hond, Julia, een hond gaat prinsessengedrag vertonen als je hem zijn plaats niet wijst.’
‘Kees is een mannetje.’
‘Schat, het heet prinsessengedrag, je begrijpt best wat ik bedoel. Je bent zelf ook best een prinses soms.’
‘Niet waar,’ piepte Juul verontwaardigd. Ze trok haar dekbed over haar gezicht. ‘Kees blijft bij mij. Hè Kees.’ Weer gromde Kees.
‘Mam, telefoon,’ riep Regina uit de verte.
‘Nou, lekker slapen schat,’ zei Evelien terwijl ze overeind kwam. ‘We hebben het er nog wel over.’ Ze liep de kamer uit, de trap af. Regina lag op de bank naar America’s Next Topmodel te kijken, onderwijl sms’end met haar vriendinnen. Ze droeg haar nieuwe ­
T-shirt, van Judith Osborn – ‘Fish Wive’ stond er met grote letters op. Naast haar lag de huistelefoon. ‘Wie is het?’ vroeg Evelien.
Zo vaak werden ze niet gebeld op de huistelefoon.
‘Weet ik veel,’ mompelde Regina.
Evelien nam de telefoon op. ‘Hallo,’ zei ze.
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn, maar ze hoorde dat er iemand was, sterker nog: ze hoorde een ruisende, onzekere ademhaling. ‘Hallo?’ zei ze nogmaals. Kennelijk veranderde er iets aan haar stem, want ze voelde Regina naar haar kijken.
‘Je wordt belazerd,’ sprak toen een vrouwenstem in haar oor, en meteen daarna was het piep-piep-piep. Opgehangen. Evelien voelde haar hart bonken.
‘Wat is er mam?’ vroeg Regina.
‘Wat zei die vrouw tegen jou?’
‘Niks. Of mijn moeder er ook was.’
‘Niet hoe ze heette?’
‘Nee. Hallo. Is je moeder er ook? Meer niet.’ ‘Hoezo?’
‘Niks,’ zei Evelien met moeite. Ze wist niet wat ze ervan moest denken. Vroeger had ze wel eens een hijger gehad. Maar dit was anders. Zou Harko haar belazeren? Ze kon het zich niet voorstellen. Maar door wie werd ze anders belazerd? Ze liep naar de keuken en schonk zichzelf een glaasje witte wijn in. Beneden hoorde ze de voordeur opengaan. Harko.
Verdomme, daar had ze nou even helemaal geen zin in, om hem te zien.
Wordt vervolgd

Gerelateerd