‘Schat,’ zei Sylvia streng door de telefoon, ‘ik ben jarig, en ik organiseer een boottochtje, kom je, of kom je niet?’ Ze liet een stilte vallen. ‘Als je niet komt, ben ik beledigd, dat snap je wel, toch?’
‘Ja, hè hè,’ antwoordde Evelien, ‘dat snap ik. Ik wil je ook niet beledigen. Maar wedden dat die boot van Sjoerd is?’
‘Ja, die boot is van Sjoerd. En Sjoerd is er zelf ook. Weet je schat, Sjoerd en ik hebben een verhouding, sterker nog: Sjoerd en ik zijn gek op elkaar. Leg je daar nou maar bij neer. Kom je, of kom je niet?’ Het klonk dreigend.
‘Ik haat boten,’ mompelde Evelien, die eigenlijk wilde vertellen dat die Sjoerd geprobeerd had háár te versieren, maar ja, waarom zou ze? Als haar zus met zo’n monster wilde verkeren, moest ze dat zelf maar weten. ‘Je kunt er niet van af, en iedereen ziet je door de grachten dobberen, het is verschrikkelijk ordinair. En de kinderen vervelen zich te pletter.’ Beter kon je het toch niet zeggen.
‘We hebben allemaal lekkere hapjes, en als we ons vervelen, leggen we ergens aan. Pikken we een terrasje. Zeur niet zo schat, ik haat boten ook, net als jij, maar dit wordt leuk.’ Een beetje wanhopig klonk ze, Sylvia, alsof zijzelf zich ook afvroeg of het eigenlijk wel zo leuk was.
Ze moesten zich melden bij het Amstel­hotel. In de lounge kregen ze koffie en een keur aan gebakjes geserveerd. De kinderen vonden het geweldig. Regina ondervroeg een ober uitgebreid over Madonna die hier laatst nog had gelogeerd, Julia scharrelde rond op het terras langs de waterkant en kwam terug met het nieuws dat Michael Jackson binnenkort werd verwacht. Hij was Arabier geworden. In een hoek van de lounge, op een paar banken, zat een gezelschap van jonge vrouwen die supermodellen zouden kunnen zijn, zo zagen ze er uit, te mager, blond en verveeld, en mannen met veel gel in hun haar en dure zonnebrillen op hun neus en enorme horloges om hun pols. Waar kocht je zulke bakken?
‘Joehoe!’ klonk het toen. Dat was Sylvia.
Er hoorde een aanzienlijke boot bij die vrolijke kreet, een prachtige boot, een lange, slanke, mahoniehouten boot, een speedboot die je in de lagunes van Venetië kon zien rondvaren. ‘Kom mam,’ riep Julia, die meteen in de gaten had hoe de vork in de steel stak. ‘We gaan lekker varen.’
‘Hè kut,’ zei Regina, ‘varen, getver, iedereen ziet me.’ Ze haalde alvast een grote zonnebril te voorschijn.
‘Gezellig,’ zei Harko tam.
Een slanke, in het donkerblauw geklede jongen voegde zich bij hen. Hij was blond, met ijzige, blauwe ogen. ‘Familie Van Brakem?’ informeerde hij. Het ontbrak er nog maar aan of hij had een kapiteinspet op.
‘Joh, stel je niet aan,’ zei Evelien, en ze liep hem voorbij naar de boot die lag aangemeerd, haar zus op de voorplecht in een wit pakje met een uitbundig decolleté.
‘Hallo,’ sprak ineens Sjoerd. ‘Welkom aan boord.’ Hij stak zijn hoofd uit de kajuit van de speedboat, ‘een glaasje champagne? Waar zijn de kinderen? Ik heb knakworstjes voor ze, en cola-light. Is je man er ook? Hoe heet hij? Harko toch?’
Harko stapte op dat moment net aan boord. ‘Ja hoor, ik ben er,’ riep hij strijdbaar, want zo makkelijk liet hij zich nou ook weer niet buitenspel zetten.
‘Buurman, welkom!’ schalde Sjoerd, ‘wat drinken we? Een glaasje champagne? Een ijskoude wodka?’
‘Ach,’ zei Harko, ‘een pilsje zal er wel in gaan.’
Evelien keek op haar horloge. Halftwaalf. Meneer ging al aan de drank. Dat beloofde wat.
‘Dit is Jeffrey,’ vervolgde Sjoerd, en hij wees naar het blonde ijskonijn, ‘hij vaart ons. Kom op Jef, we gaan.’
Even later dreven ze door de Amsterdamse grachten. Het was minder erg dan Evelien had gedacht, maar na een paar bruggen had ze het wel gezien. Harko zat intussen met Sjoerd te kletsen, en de kinderen zaten met Sylvia op de voorplecht. Jeffrey keek ijzig voor zich uit, alsof het een hele kunst was de boot te besturen. Hij had een oortje in, zoals geheimagenten op televisie. Opschepper, dacht Evelien, hij luistert gewoon naar zijn Ipod. Ze kon zich geen voorstelling maken van de muziek die Jeffrey zou draaien.
‘Hé zus, kom nou gezellig bij ons zitten,’ riep Sylvia, ‘en neem voor mij ook een glaasje champagne mee.’ In de kajuit hoorde ze de mannen over haar praten.
Wordt vervolgd