film

Iedereen heeft vooroordelen; dus ik ook. Gelukkig zie ik als filmjournalist regelmatig films die ik normaal, voor een avondje uit, nooit zou hebben gekozen. Neem La prima cosa bella. De titel is al genoeg om alarmbellen af te laten gaan. Het klinkt te warmbloedig en nostalgisch Italiaans, iets met families en liefdesproblemen en iedereen rond de lange tafel en de rijk gevulde dis. En dat de ene broer dan zus en de andere zo. Of dat de erfenis dit of dat. Of dat alle jongens achter die ene mooie vrouw aanlopen. En kijk, de zon schijnt! Komt het toch nog goed.

Het begin van de film stelt niet gerust. Warmbloedig, en nostalgisch ook. Grote gebaren worden niet geschuwd, de vrouw is lustobject en de man jaloers – want zo zijn mannen nu eenmaal. En de vrouw bijt van zich af, slaat met de deuren, sleept de kinderen mee het huis uit – maar blijft toch altijd van hem, haar Grote Liefde. En dat allemaal in een flashback aan het sterfbed van de vrouw, waar haar door alle gebeurtenissen...