Iemand van wie het leven in elkaar stort help je, schrijft Emy Koopman (ex-kankerpatiënt zonder goed betaalde baan). Die wrijf je niet in wat-ie kost en die stort je al helemaal niet in de schulden.

Schrok u vorige week ook zo van de opnieuw gestegen zorgpremie en het nog altijd even loeihoge eigen risico? Als ex-kankerpatiënt zonder goed betaalde baan baalde ik behoorlijk. De budgetversies van de verzekeringen hebben geen contracten met de ziekenhuizen waar ik nog zeker vijf jaar heen moet voor controle en, god verhoede, als er iets misgaat. Als de zorg noodzakelijk is, zeggen de verzekeraars, vergoeden wij wel, maar al in de basisverzekering heb ik gemerkt dat ‘noodzakelijk’ een rekkelijk begrip is.

Eigenlijk heb ik nooit iets. (Op die kanker na dan.) Ik breek geen benen, mijn zicht en mijn gebit zijn goed, somberheid lost vanzelf weer op. Bent u ook een persoon die zelden zorgkosten maakt, die elke winter overweegt om het eigen risico op maximaal te gooien? Ik wel....