<div class="lead">
<p>Iemand van wie het leven in elkaar stort help je, schrijft Emy Koopman (ex-kankerpatiënt zonder goed betaalde baan). Die wrijf je niet in wat-ie kost en die stort je al helemaal niet in de schulden.</p>
</div>
<p>Schrok u vorige week ook zo van de opnieuw gestegen zorgpremie en het nog altijd even loeihoge eigen risico? Als ex-kankerpatiënt zonder goed betaalde baan baalde ik behoorlijk. De budgetversies van de verzekeringen hebben geen contracten met de ziekenhuizen waar ik nog zeker vijf jaar heen moet voor controle en, god verhoede, als er iets misgaat. Als de zorg noodzakelijk is, zeggen de verzekeraars, vergoeden wij wel, maar al in de basisverzekering heb ik gemerkt dat ‘noodzakelijk’ een rekkelijk begrip is.</p>
<p>Eigenlijk heb ik nooit iets. (Op die kanker na dan.) Ik breek geen benen, mijn zicht en mijn gebit zijn goed, somberheid lost vanzelf weer op. Bent u ook een persoon die zelden zorgkosten maakt, die elke winter overweegt om het eigen risico op maximaal te gooien? Ik wel. Tot juni vorig jaar, toen tijdens een bevolkingsonderzoek plotseling baarmoederhalskanker werd geconstateerd. Ik was 29.</p>
<p>Ik had pech, maar ook geluk: mijn kanker viel te opereren. Die operatie was zwaar, tot vijf dagen erna hield ik niets binnen en kon ik nauwelijks rechtop zitten. Maar ik had het overleefd, de Nederlandse gezondheidszorg had gewerkt.</p>
<h5>Prijskaartje</h5>
<p>Aan die zorg bleek wel een prijskaartje te zitten. Het begon bij wat er niet vergoed werd vanuit mijn basisverzekering, maar wel door de oncoloog werd voorgeschreven: pijnstillende medicatie, fysiotherapie tegen de door de operatie veroorzaakte vochtophopingen. Vervolgens kwamen de rekeningen over de zorg die de basisverzekering officieel wel vergoedt, maar pas als het eigen risico is opgesoupeerd. Die rekeningen stapelden zich op. Voor het eerst ging mijn eigen risico er helemaal aan.</p>
<p>Ik had pech, maar ook geluk: ik had, anders dan veel jongeren die normaal nooit iets hebben, mijn eigen risico op het minimum van 385 euro gezet. Maar zelfs dat blijkt een gigantisch bedrag als je weinig hebt. En ik had weinig: mijn tijdelijke contract liep af op het moment dat ik hersteld was. Zelfs zonder ziektekosten kwam ik al nauwelijks rond. (Vandaar dat ik ook geen aanvullende verzekeringen had genomen, en dus geen fysiotherapie vergoed kreeg, noodzakelijk of niet.)</p>
<p>Mijn tweede, grotere geluk, was dat ik spaargeld had. Als ik minder had gespaard, als ik voor het hoogste eigen risico had gekozen, dan zat ik nu met schulden. Dat is wat het huidige zorgstelsel betekent voor de echte pechvogels.</p>
<p>Ik baal van de hoge zorgpremie, en ik maak me zorgen. Over mijn financiële situatie in de komende jaren, maar vooral over alle Nederlanders voor wie de zorgkosten nu het verschil betekenen tussen wel of niet de huur kunnen betalen. Minister Schippers en de haren lijken niet te beseffen dat iedereen zijn of haar baan kan verliezen, en dat iedereen ineens de diagnose ‘kanker’ kan krijgen. Ook wie denkt: ‘Ik heb nooit iets.’</p>
<p>Iemand van wie het leven in elkaar stort, die help je. Die peper je niet in hoeveel hij of zij kost en die stort je al helemaal niet in de schulden.</p>
<p>Er zit een straf op ziek zijn. Daar moeten we zo snel mogelijk vanaf.</p>
<div class="info-box">
<p class="p1"><span class="s1">Emy Koopman (Groningen, 1985) is schrijver en onderzoeker. Na masters in Literatuurwetenschap en Klinische Psychologie, promoveerde ze op een proefschrift over literatuur en empathie. Gelijktijdig schreef ze een lovend ontvangen roman over waanzin en verlangen,<a href="https://www.vn.nl.kpnis.nl/Winkel/Webwinkel/Web-winkel-Product/Orewoet-Emy-Koopman.htm" target="_blank"><i> Orewoet</i></a>. Emy is redacteur bij online magazine <i>hard//hoofd</i> en werkt daarnaast voor Stichting Lezen en onderzoeksjournalistiekplatform Investico.</span></p>
</div>


Gerelateerd