Interview / De Taviani’s over ‘Caesar Must Die’

Het valt niet meteen op hoe pessimistisch ze eigenlijk zijn, de twee aimabele tachtigers die ik ontmoet op het filmfestival van Gent. Paolo (1931) en Vittorio (1929) Taviani, onmiskenbaar broers, komen vooral heel betrokken over. En dat geldt ook voor de films waarmee ze bekend zijn geworden. Met name Padre padrone, het meesterwerk dat in 1977 de Gouden Palm won op het festival van Cannes, La notte di San Lorenzo (1982), Kaos (1984) en dan nu, een kwart eeuw na hun doorbraak, Caesar Must Die (2012), die een Gouden Beer kreeg in Berlijn. Van Gouden Palm tot Gouden Beer: altijd richtten de Taviani’s hun aandacht op degene die in de hoek zit waar de klappen vallen – ook als hij het daar zelf naar heeft gemaakt.

Bij zo’n maatschappelijk betrokken houding verwacht je enige hoop voor de personages, enige kans op verbetering van hun lot. Maar dat gebeurt bij de Taviani’s (de broers worden meestal als eenheid aangeduid)...