De vertrekkers 4 / Siem Buijs (CDA)

‘Toen ik acht, bijna negen jaar geleden in het parlement kwam, werd het aanvragen van een interpellatie of een spoeddebat nog tot het minimum beperkt. Maar goed ook, want het zijn zware instrumenten die je als Kamer inzet om een minister ter verantwoording te roepen. Dezer dagen zijn er legio interpellaties en spoeddebatten. Wat zie je dan? Dat de zoveelste motie van afkeuring een wassen neus geworden is. Het is geen scherp instrument meer.

De waan van de dag is veel sterker gaan doorklinken in het parlement. Over elk krantenartikel dat een mogelijke, ik zeg met nadruk een mogelijke, misstand signaleert, wordt meteen een spoeddebat aangevraagd. Soms blijkt de informatie waarop dat verzoek berust, nog voordat de interpellatie begint al onjuist. Ondervoeding in verpleeghuizen? Als je dat in de krant leest, moet je je als parlementariër toch dingen gaan afvragen. Gaat het om één verpleeghuis? Zijn het er meer? Is het een algemene klacht? Of...