Het oog

Dit wezen roept hetzelfde onbehaaglijke gevoel op als een televisiebevalling. Je wilt het niet zien, weet dat toch kijken een schrikreactie teweegbrengt, en dan: wat schattig, een klein mensje!

De sculpturen van Silvia B. (1963) zijn doorgaans een combinatie van mens en dier, man en vrouw, oud en jong. Ze bewegen zich op de grens tussen verdorven en aandoenlijk. Zoals deze hybride figuur: lieve ogen, sabbelend op een lolly. Maar dat witte pooierpak, de zwachtels en de zwarte pluk haar roepen eerder walging op.

Silvia B. maakt installaties van ondoorgrondelijke, mensachtige wezens. Deze jongeman – want dat is het volgens de kunstenares – maakt deel uit van een groep kleine figuren op een erepodium. Ze hebben zich verzameld rond een glazen kist. Daarin: een klein jongetje. Bovenop het jongetje: een grote hond. Luguber en sprookjesachtig.

‘Les Beaux & Les plus Beaux’, Silvia B., 15 november t/m 11 januari, GEM, Den Haag