Er zijn van die zinnen waar je je aan vasthoudt, een beetje zoals je als klein kind door je moeder aan de hand werd genomen. Dit is er zo eentje waar ik me al jaren door laat leiden: Renate Rubinstein wordt verlaten door haar man, ze denkt dat ze gek wordt van verdriet, gaat naar de psychiater en schrijft daarover: ‘Trouwens, misschien was ik niet gek.

Het enige, officieel erkende verschil tussen gek en gewoon is dat je stemmen hoort. En ik hoorde geen stemmen. Ik was te moe en te laf en te netjes om stemmen te horen en de werkelijkheid vaarwel te zeggen.’

Te netjes om gek te zijn. ‘Voor de echte waan is een sterkere persoonlijkheid nodig,’ schrijft Rubinstein ook nog. En zo is het: maar weinigen is het gegeven de band met het geordende, volwassen leven geheel door te snijden en zich onbekommerd te laten gaan. De meeste mensen hebben daar te veel bewustzijn voor en behelpen zich dus met het uitzichtloze tobben. Daar kan je ook behoorlijk gek van worden, maar niet...