Marijn van der Jagt, toneelrecensent van Vrij Nederland, neemt afscheid van de grote actrice Ellen Vogel.

De kaarsrechte houding en mooie dictie die het handelsmerk werden van haar acteursschap, kreeg Ellen Vogel mee van thuis. Haar ouders waren allebei voordrachtskunstenaar, en rechtop zitten en duidelijk spreken vonden ze van het grootste belang. Maar in de voetsporen van haar ouders aan het toneel gaan, vond ze kinderachtig, en dus meldde ze zich bij de tekenacademie.

Toen zag ze haar jongere broer, die wél het acteursvak had gekozen, aan een scène repeteren. ‘Dat kan ik ook,’ dacht ze, ‘en dat ga ik ook dóén.’

Ze kon het. Tot op heel hoge leeftijd zou Ellen Vogel met haar lage, prettig lijzige stem en haar lange, statige lichaam personages vertolken, waarbij beheersing voorop stond maar daaronder het gevoelensleven kon zinderen. Bij haar debuut na de toneelschool, die ze wegens tuberculose niet kon afmaken – wat ze niet erg vond want ze had toch een hekel aan...